Wygląd:

Kiełbasa w formie wianków bez odkręcania, z delikatnie pomarszczoną, suchą skórką. Na przekroju składniki równomiernie rozłożone, z wyraźnie widocznymi kawałkami mięsa, ziarenkami pieprzu oraz gdzieniegdzie małymi oczkami tłuszczu. Galaretka pojawia się w zwisającej części wianka.

Kształt:

Zbliżony do walca, na przekroju przyjmuje formę owalną.

Rozmiar:

Kiełbaśnice o średnicy od 28 mm do 30 mm. Długość jelita od 25 cm do 30 cm. Przeciętna waga, w zależności od długości i średnicy jelita, wynosi ok. 1 kg (3 wianki).

Barwa:

Skórka o barwie jasnobrązowej do ciemnobrązowej. Na przekroju barwa mięsa od jasnoróżowej do ciemnoczerwonej, z charakterystycznym szaro-zielonym oczkiem wewnątrz. Gdzieniegdzie widoczne białe plamki tłuszczu oraz czarne ziarenka pieprzu. Galaretka w kolorze słomkowym.

Konsystencja:

Zwarta, miękka.

Smak:

W smaku i zapachu wyczuwalne użyte przyprawy: czosnek oraz pieprz. Zapach charakterystyczny dla wyrobu wędzonego, łagodny.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Produkcja wędlin w Tuchowie posiada wielowiekową tradycję. Na tych terenach cechy rzeźnicze istniały od czasów średniowiecznych, ale najpełniejsza dokumentacja dotycząca tradycji masarskich sięga XIX wieku. „Tuchów od wieków słynął z dwóch rzeczy: Wielkiego Odpustu przed cudownym obrazem Matki Bożej Tuchowskiej i wspaniałych wyrobów tuchowskich masarni, znanych daleko poza ziemią tarnowską” (T. Wantuch, „Wieści Tuchowskie”, 2007). Produkcja wędlin opierała się głównie na rodzinnych recepturach. Od lat w Tuchowie według starych receptur przygotowywana jest kiełbasa wiejska tuchowska. Mięso do jej przygotowania pozyskiwane jest z hodowli trzody chlewnej od okolicznych rolników. „Produkuje się ją w miejscowości Tuchów, leżącej obok Tarnowa, i tylko w tamtych okolicach można ją dostać. Wspominamy tu o niej dlatego, że jest to ideał, wręcz wzorzec z Sevres dla wieprzowej kiełbasy, zwanej wiejską (…). Szara w środku, a różowa po brzegach, uwodzicielsko pachnąca czosnkiem, z dużą ilością galaretkowych oczek, dająca się raczej rozsmarowywać, niż kroić w plasterki – zaprawdę, kiełbasa tuchowska sama w sobie jest godnym celem wycieczki z Krakowa do Tarnowa” (R. Makłowicz i S. Mancewicz, „Zjeść Kraków. Przewodnik subiektywny”, Kraków 2001). Kiełbasa wiejska tuchowska wędzona jest w tradycyjnej wędzarni opalanej drewnem bukowym i/lub olchowym, dzięki czemu uzyskuje odpowiednią jędrność, barwę oraz charakterystyczny aromat. „Kiełbasę wiejską wieszano na drewniane olszynowe kije o małych pętach, bo później trzeba było podzielić się z sąsiadami i rodziną, inaczej rozdać, taki był zwyczaj, który jeszcze u starszych osób istnieje, że z sąsiadem trzeba się dzielić” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami gminy Tuchów). Dzięki dbałości tuchowskich masarzy o smak i jakość kiełbasy wiejskiej tuchowskiej stała się ona swego rodzaju wizytówką regionu.