Wygląd:

Kiszka kaszubska wyglądem przypomina okrągły kotlet, na zewnątrz obsmażony, na przekroju widać poszczególne drobno pokrojone składniki

Kształt:

Kiszka wypiekana jest w różnych formach, kształt zależy od grubości i długości worka płóciennego

Rozmiar:

Zależna od oczekiwań i przeznaczenia

Barwa:

Kiszka kaszubska ma kolor jasnożółty, po ugotowaniu ciemnobrązowy, zależnie od długości pieczenia

Konsystencja:

Stała, zbita masa zbożowo-ziemniaczana, którą z łatwością można kroić i łamać

Smak:

Zapach łączy ze sobą woń ziemniaka i kaszy oraz boczku i cebuli

Dodatkowe Informacje:

spożywczego

Tradycja:

Receptura na przyrządzanie kiszki kaszubskiej pochodzi z XVIII wieku. Produkt wywodzi się z terenu Kaszub. Jest to potrawa regionalna z okolic miejscowości Gochy (dzisiejsza gmina Lipnice w powiecie bytowskim). Początkowo potrawa przygotowywana była przez Gochów, którzy gospodarowali na ubogich, piaszczystych glebach koło Bytowa. Gochy to obszar leżący na północ od Chojnic i na zachód od Zaborów, na pograniczu ziemi bytowskiej i dawnego powiatu człuchowskiego. Z wiosek na tym obszarze wywodzą się znane kaszubskie rody szlacheckie. Mówiono, że zojk w zbòżu dozdrzêniałim so nie schowie, bo usze jego w cug bãdo widzec, co oznaczało po kaszubsku, że zając w zbożu się nie ukryje, ponieważ uszy jego wciąż będą widoczne, gdyż wysokość dojrzałego zboża jest tak mała. Zbiory zboża na tych terenach były nieopłacalne. Jedynie skromne efekty przynosiła uprawa gryki i jak mawiał stary młynarz Bielawa z Chamer Młyna bukwita dobrze sepie co siódmi rok (przekaz ustny), co oznacza, że gryka daje dobre plony co siedem lat. Grykę można było po zbiorze przechowywać, więc jej uprawa na ziarno była bardziej opłacalna niż uprawa zboża. Kaszubi uważali grykę za dar boży, który urozmaicał jadłospis, a zasiadającego przy stole gościa można było uraczyć dobrym i wyszukanym jadłem. Kiszka kaszubska to przede wszystkim produkt przyrządzony z tego, czym Ziemia Matka i Bóg raczył obdarzyć mieszkających na ubogich ziemiach Gochów.