Wygląd:

Gęsta masa

Kształt:

Rozmiar:

Barwa:

Bordowy

Konsystencja:

Gęsta, lepka

Smak:

Smak i zapach owocowo-spirytusowy, aromat żurawiny

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Konfitura z żurawiny po mermecku wytwarzana jest zgodnie z recepturą rodzinną od ponad 25 lat. Przepis przekazywany jest z pokolenia na pokolenie. Do rozdrabniania owoców stosuje się również i dziś drewnianą prasę pochodzącą z 1905 roku. Owoce żurawiny mieszkańcy miejscowości Mermet pozyskiwali z borów sosnowych gęsto porastających okoliczne suche i piaszczyste gleby. Tradycyjnie żurawinę zbierały całe rodziny w okresie zimowym. Była to bardzo ciężka praca, gdyż zimy były mroźne, a roślina ta występuje na bagnach. Ludzie pozyskujący owoce musieli być bardzo ciepło ubrani i mieć wysokie buty do chodzenia po bagnach. Obecnie żurawinę zbiera się w okresie od końca sierpnia do września. Następnie owoce pozostawia się w suchym i ciemnym miejscu, aby dojrzały. W tym czasie należy je przebierać i segregować, usuwając zepsute. Dodatkowo, aby wzmocnić działanie lecznicze, dodaje się do owoców żurawiny również miód pszczeli i spirytus oraz owoce pigwy i gruszki, które są bogate w witaminę C. Konfitura z żurawiny po mermecku została przebadana farmakologicznie, a jej działanie lecznicze zostało udowodnione. Konfitura ta była stosowana jako nadzienie do andrutów, wafli i naleśników oraz jako dodatek do herbaty. Była podawana rzadko, tylko na specjalne okazje. Żurawinę zbierała cała lokalna społeczność, więc na jedno gospodarstwo przypadało jej stosunkowo mało. Liczba owoców zależała od sezonu. Czasem było ich więcej, a czasem bardzo mało. Z żurawiny wyrabiano różne przetwory, zależnie od potrzeb i upodobań. Każda potrawa, pomimo tego, iż głównym surowcem do jej wyrobu była żurawina, zawierała inne dodatki i posiadała specyficzny smak. Ludność lokalna przy podejmowaniu decyzji o sposobie przerobu żurawiny poza upodobaniami smakowymi kierowała się również dostępnością dodatków – miodu, innych owoców oraz cukru. Preferowano używanie dodatków pochodzących z własnego gospodarstwa.