Wygląd:

Kawałki wieprzowego mięsa z lekkim wytopem galarety i tłuszczu, zamknięte w metalowej puszce.

Kształt:

Cylindryczny, przyjmuje kształt puszki.

Rozmiar:

Masa puszki ok. 300 g.

Barwa:

Na zewnątrz i na przekroju mięso o barwie jasnoszarej lub ciemnoszarej, biała barwa tłuszczu.

Konsystencja:

Zwięzła, krucha oraz lekko wilgotna. Dobrze kroi się w plastry.

Smak:

Charakterystyczny dla mięsa wieprzowego sterylizowanego z delikatnym posmakiem przypraw.

Dodatkowe Informacje:

Dwa rodzaje konserw: mięso dworskie (mięso wieprzowe z łopatki z dodatkiem suszonej cebuli, pieprzu czarnego, majeranku i papryki w proszku) oraz mięso szlacheckie (mięso wieprzowe z szynki z dodatkiem pieprzu czarnego, czosnku suszonego oraz jałowca).

Tradycja:

Tradycja wytwarzania konserw mięsnych sięga XIX w. Technologię tę opracowano, metodą prób i błędów, w celu przedłużenia trwałości mięsa. Było to bardzo ważne w czasach, kiedy lodówki nie były powszechne. W Polsce, w latach 50. XX w., w wielu gospodarstwach domowych ubijano trzodę chlewną. Produkowano przetwory mięsne i aby przedłużyć ich trwałość umieszczano mięso w słoikach i wekowano. Pozwalało to na przetrzymywanie ich w domowych spiżarniach przez dłuższy czas. We wsi Mrowla, w województwie podkarpackim produkcja konserw sięga co najmniej 1959 r. Wtedy rozpoczęli prowadzenie działalności masarze, którzy produkowali wędliny oraz konserwy mięsne, początkowo na własny użytek, a następnie usługowo. W ten sposób powstała i utrwaliła się w Mrowli specyficzna receptura wytwarzania konserw mięsnych. Początkowo surowiec mięsny był rozdrabniany w maszynce do mielenia mięsa, a zmielone mięso mieszano ręcznie z przyprawami. Mięsa nie peklowano, więc miało ona szarą barwę. Następnie napełniano słoiki (potem puszki) przy pomocy specjalnego leja zakładanego na maszynkę lub zwyczajnie łyżką. Słoiki wekowano przy użyciu specjalnych gumek i sprężynek, natomiast puszki przy pomocy zamykarki ręcznej. Po zamknięciu wyroby wyjaławiano, np. zapiekając w piecu chlebowym lub gotowano w dużych garnkach zalanych wodą. W ten sposób przedłużano trwałość gotowych wyrobów. Ze względu na rodzaj użytych wyrębów mięsa wieprzowego wyróżnia się dwa rodzaje konserw wieprzowych – mięso szlacheckie (z szynki) i mięso dworskie (z łopatki). W miarę rozwoju postępu technologicznego urządzenia i techniki produkowania konserw znacznie się zmieniły, ale dzięki dbałości lokalnych producentów o zachowanie tradycyjnej receptury, obecnie wytwarzane produkty nie odbiegają wyglądem i smakiem od pierwotnych.