Wygląd                                             

Konsystencja płynna lub krupiec skrystalizowany. W skład miodu kresowego lubaczowskiego wchodzą trzy odmiany miodów: nektarowo-nawłociowy, ze spadzi liściastej oraz gryczany

Kształt

Plastyczna masa przyjmująca kształt naczynia

Wielkość

Zależy od naczynia, w którym się znajduje

Barwa

Miód nektarowo-nawłociowy: od słomkowo-żółtej do jasno-bursztynowej, po skrystalizowaniu barwa zmienia się na kremową;

Miód ze spadzi liściastej: od brunatnej, brązowej do nawet czarnej, barwa zależna jest od rodzaju wykorzystanego pożytku

Miód gryczany: od ciemno-brunatnego do brunatnego 

Konsystencja

Bardzo gęsta, lepka, jednolita. W wyniki krystalizacji konsystencja staje się bardziej zwarta i grudkowata

Smak i zapach

Miód nektarowo-nawłociowy: słodki, z wyczuwalna charakterystyczną kwaśno-gorzką lub cytrynową nutą.

Miód ze spadzi liściastej: słodki o lekko korzennym lub żywiczym aromacie

Miód gryczany: słodki, ostry, lekko piekący. Spośród tych trzech gatunków miód gryczany wyróżnia najintensywniejszy zapach kwiatów gryki

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Ziemia lubaczowska zasłynęła z silnie rozwiniętego pszczelarstwa. Mieszkańcy dawnych terenów kresów wschodnich hodowlą pszczół, pozyskiwaniem miodu oraz innych, cennych produktów pszczelich zajmowali się już od XVII wieku.

Nazwa produktu miód kresowy lubaczowski, który do dnia dzisiejszego wytwarzany jest na terenie ziemi lubaczowskiej, powiązana z historią regionu. Dzisiejsza ziemia lubaczowska to kresy wschodniej Polski. Po decyzjach Wielkiej Trójki w Jałcie i Poczdamie granica wschodnia Rzeczpospolitej została przesunięta a Polska utraciła tereny wschodnie potocznie nazywane Kresami. Nastąpiło przymusowe przesiedlanie ludności polskiej ze wchodu na tzw. ziemie odzyskane. W granicach współczesnej Polski pozostał niewielki fragment terytorium Archidiecezji Lwowskiej z największym miastem na tym terenie jakim był Lubaczów.

Po II wojnie światowej pszczelarstwo na ziemi lubaczowskiej uprawiano przede wszystkim w ulach skrzynkowych (mieszkańcy regionu wspominają, że niektóre z nich mają ponad 100 lat), a dawne ule kłodowe stały się zabytkami.

Powiat lubaczowski położony jest w obrębie dwóch regionów geograficznych: Kotliny Sandomierskiej oraz Roztocza. Charakterystyczne położenie powiatu z dala od dużych aglomeracji miejskich, liczne bogactwa naturalne takie jak rezerwaty przyrody oraz duże zalesienie terenu pozwalają na produkcję miodu o niepowtarzalnych wartościach. Miód kresowy lubaczowski pozyskiwany od lat taki samymi metodami, to miód wyjątkowy i smaczny. Miód kresowy lubaczowski dzieli się na trzy odmiany: miód kresowy lubaczowski nektarowo-nawłociowy, miód kresowy lubaczowski ze spadzi liściastej oraz miód kresowy lubaczowski gryczany.

  Od 2006 roku w ostatni weekend maja na terenie ziemi lubaczowskiej organizowana jest wojewódzka majówka pszczelarska, podczas której pszczelarze z regionu prezentują swoje dorobki pszczelarskie kultywując w ten sposób tradycję produkcji miodu.