Wygląd:

W stanie płynnym występuje miód wielokwiatowy, lipowy, gryczany, nawłociowy, rzepakowy, leśny, faceliowy. Najszybciej krystalizacji ulega miód rzepakowy.

Kształt:

W zależności od naczynia, w którym się znajduje.

Rozmiar:

W zależności od naczynia, w którym się znajduje.

Barwa:

W zależności od gatunku miodu, od barwy jasno-słomkowej, poprzez brunatną, zielonkawą do bardzo ciemnobrązowej. Zwykle miody wiosenne są jasne, a letnie ciemne.

Konsystencja:

Od płynnej do skrystalizowanej, krupowata.

Smak:

Miody wczesne charakteryzują się delikatniejszym, kwiatowym smakiem i zapachem. Miody późniejsze posiadają bardziej wyrazisty smak.

Tradycja:

Pod nazwą miody dębickie wytwarzanych jest kilka odmian miodów, jak np. wielokwiatowy, lipowy, rzepakowy, gryczany, faceliowy, leśny, nawłociowy. Pożytek wykorzystywany do produkcji tych miodów pochodzi głównie z roślin występujących na polach i łąkach gminy Maszewo powiatu Goleniów, a także okolicznych lasów mieszanych. Tradycja wytwarzania tego produktu sięga II połowy lat 40-tych XX wieku. W 1945 r. we wsi Dębice zamieszkała ludność przybyła w te rejony m.in. z obecnych terenów Ukrainy: „Mój ojciec opowiadał, że pszczelarstwa nauczył się za młodu u pszczelarza w Łucku (dzisiejsza Ukraina), gdzie się urodził, i gdzie się wychowywał. …Po zdobyciu Berlina oddział, w którym służył mój ojciec stacjonował w Szczecinie, skąd żołnierze otrzymali rozkaz udania się do Dębic w celu udzielenia pomocy przy żniwach. Podczas pobytu w Dębicach poznał swoją przyszłą żonę Józefę i osiadł z rodziną w gospodarstwie teściów. Był to rok 1945 i wraz z przybyciem mojego ojca w gospodarstwie dziadków pojawiły się pszczoły. Pierwsze ule były to tzw. ule poniemieckie” (Oświadczenie mieszkanki Dębic). W latach 50 i 60-tych XX wieku dębiccy pszczelarze zaczęli rozbudowywać swoje pasieki, co pozwoliło na zwiększenie ilości wytwarzanego miodu i jego sprzedaży do Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej w Nowogardzie. Miody dębickie, m.in. wielokwiatowy i lipowy, kupowali także mieszkańcy Dębic i okolicznych wiosek: „Z roku na rok pasieka ojca się powiększała. W latach 50-tych ubiegłego wieku w sadzie stało już około 50 uli. Ojciec miód sprzedawał do Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej w Nowogardzie. Miód wraz z innymi pszczelarzami do spółdzielni dostarczał wozem konnym” (Oświadczenia mieszkanek Dębic). Druga połowa ubiegłego stulecia to okres ścisłej współpracy dębickich pszczelarzy z Państwowymi Gospodarstwami Rolnymi, Związkami Pszczelarskimi oraz okolicznymi rolnikami: „Dobrze układała się współpraca dębickich pszczelarzy z Państwowym Gospodarstwem Rolnym w Dębicach. Mieliśmy zgodę na wywożenie pasiek na pola uprawne PGR-u” (Oświadczenie mieszkańca Dębic). Tak jak przed laty, także współcześnie w Dębicach – na terenie sołectwa Dębice (gmina Maszewo, powiat Goleniów), kilka rodzin zajmuje się wytwarzaniem miodów dębickich, których można skosztować na różnych lokalnych i wojewódzkich wystawach, targach, czy też krajowych imprezach promujących żywność tradycyjną i regionalną.