Wygląd:                                            

Konsystencja płynna (patoka) lub skrystalizowana (krupiec).

Kształt:

Plastyczna masa przyjmująca kształt naczynia

Wielkość:

Słoiki o pojemności od 315 ml do 900 ml.  

Barwa:

W zależności od rodzaju miodu: od złocisto-żółtej do czarnej

Konsystencja:

W zależności od rodzaju miodu

Smak i zapach

W zależności od rodzaju miodu, większość charakteryzuje intensywny i ziołowy zapach

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Charakterystyczną cechą gminy Tuczno znajdującej się w województwie zachodniopomorskim, jest wysoki stopień zalesienia, który sprzyjał na tym terenie rozwojowi bartnictwa, a później pszczelarstwa. Wyjątkowe położenie osady – niewielkie zurbanizowanie terenu, mała ilość pól uprawnych, nieużytki i rosnąca wokół roślinność – zarówno dawniej, jak i dziś dostarczają pszczołom wyjątkowych pożytków, które przekładają się na jakość miodów z Tuczna Drugiego. W 1946 r. w gminie Tuczno powołane zostało wałeckie Koło Pszczelarzy, do którego należeli również tuczyńscy pszczelarze, a w latach 70 XX w. wyodrębniło się Koło Miejskie w Tucznie. Do dnia dzisiejszego mieszkańcy gminy Tuczno produkują miód w oparciu o tradycyjne metody wytwarzania.

Pasieki, z których pochodzą miody leśne w Tucznie Drugim bazują na ulach pochodzących z wcześniejszych pasiek stacjonujących na terenie gminy. Od wielu lat są remontowane, naprawiane ale nie wymieniane. Proces pozyskiwania miodu w gminie Tuczno jest praktykowany od dawna i bazuje przede wszystkim na specyficznym sposobie zachowania się i poruszania w pasiece. Mieszkańcy wskazują: „Nie biega się, nie używa perfum – pszczoły nie lubą intensywnych zapachów. Należy poruszać się spokojnie, nie krzyczeć, no i umytym trzeba być. Wchodząc do pasieki najlepiej ubierać się na biało. No i dobrym człowiek powinien być, bo pogryzą (…)”.

Pod nazwą miody leśne z Tuczna Drugiego wytwarzanych jest dziewięć rodzajów miodów: czeremchowy, głogowy, akacjowy, wrzosowy, nawłociowy, lipowy, spadziowy iglasty i spadziowy liściasty oraz wielokwiatowy (mieszanka powyżej wymienionych rodzajów miodu leśnego). W celu uzyskania czystego miodu leśnego, pasieki ustawiane są wyłącznie w okolicznych lasach. Miody te należą do grupy miodów nektarowo-spadziowych. Do najbardziej miododajnych roślin rosnących w okolicy należą: nawłoć, głóg, dziewanna, borówka, wrzos, miodunka, lilia, trędownik, czyściec, jeżyna leśna, malina, klon, poziomka, kruszyna, czeremcha. Miód pozyskany z leśnych pożytków przejmuje właściwości roślin i ziół z jakich pochodzi. Wiele osób traktuje go jako uniwersalny lek na różne dolegliwości oraz docenia jego szerokie działanie bakteriobójcze.

Barwa miodów leśnych z Tuczna Drugiego, zapach oraz konsystencja zależą od składu, pory roku oraz intensywności kwitnienia poszczególnych roślin, a waha się od jasno-bursztynowej do ciemno-brązowej. Miody leśne występujące w postaci płynnej są ciemniejsze, zaś po skrystalizowaniu bledną. Miody leśne z Tuczna Drugiego charakteryzuje intensywny i ziołowy zapach.