Wygląd:

W początkowej fazie w stanie płynnym (patoka), z czasem ulegają krystalizacji.

Kształt:

W zależności od naczynia.

Rozmiar:

W zależności od naczynia, najczęściej od 0,3 kg do 1,15 kg.

Barwa:

W zależności od typu i odmiany miodu, od prawie bezbarwnej, jasnożółtej, bursztynowej, brązowej, czerwono-brązowej, aż do barwy ciemnobrązowej. Miody spadziowe od jasnooliwkowej do ciemnobrunatnej.

Konsystencja:

Płynna, z czasem ulega krystalizacji.

Smak:

W zależności od gatunku miodu, od słodkiego, lekko mdłego, poprzez ostry do lekko gorzkiego. Zapach miodów jest charakterystyczny dla danego pożytku.

Tradycja:

Miody Pojezierza Choszczeńskiego wytwarzane są przez pszczelarzy na terenie powiatu choszczeńskiego, w północno-zachodniej Polsce. Teren ten jest bardzo zróżnicowany pod względem form ukształtowania terenu. Pola przeplatają lasy sosnowe, bagienne i olszowe, łąki oraz nieużytki, a także jeziora i rzeki. Krajobraz pól jest niesamowicie urozmaicony, ze względu na rzeźbę terenu, jak i występowanie licznych zarośli śródpolnych z bogatą szatą roślinną. Również łąki i trzcinowiska wokół jezior i rzek są bardzo bogate florystycznie. Na części terenu powiatu choszczeńskiego utworzony został obszar Natura 2000. Tereny te częściowo znajdują się także na terenie Obszaru Chronionego Krajobrazu Choszczno-Drawno oraz Drawieńskiego Parku Narodowego. Te wspaniałe tereny i różnorodna roślinność na nich występująca stanowi olbrzymią bazę pożytkową dla wszystkich rodzin pszczelich tu bytujących oraz stwarza niesamowity potencjał dla pszczelarzy tu pracujących. Tradycja wytwarzania miodów na ziemi choszczeńskiej sięga już czasów średniowiecza. Wiele wzmianek znajdujących się w literaturze wskazuje, że ludność tych terenów już w XIII-XVI w. zajmowała się różnymi dziedzinami rolnictwa, w tym hodowlą pszczół zwaną wówczas bartnictwem. „Lasy dostarczały rycerzom cenionego w przeszłości artykułu spożywczego, jakim był miód. Był on zbierany w dziuplach wysokich drzew. W 1470 roku danina w miodzie zbierana w Lesie Pluskocińskim i na polach Tarnowa została przez Henryka von Parechela przekazana cystersom z Bierzwnika i miastu Choszcznu. W 1486 roku dzierżawę w miodzie z Korytowa otrzymywali von der Goltzowie. Barcie z miodem w Korytowie, należące do Goltzów, wspomniano także w 1503 roku. W 1499 roku von Bojtynowie z Granowa posiadali dzierżawę w miodzie z Krzęcina i Blockshagen oraz 1,5 beczki miodu z wioski Granowo. W 1538 roku dzierżawę w miodzie z lasów nad Drawą wzmiankowano jako należącą do Wedlów” (G. J. Brzustowicz, „Rycerstwo Ziemi Choszczeńskiej XIII-XVI wieku”). W 1945 roku na ziemie te zaczęła napływać ludność polska, głównie repatrianci z Kresów Wschodnich i przyjezdni z tzw. Centralnej Polski, a wśród nich pszczelarze. Przywozili oni najczęściej po kilka uli z pszczołami oraz najniezbędniejszy sprzęt pszczelarski. „Według mojej pamięci pierwszy Polski Związek Pszczelarski na terenie tutejszego powiatu powstał na przełomie lat 1946/47, nad którego opiekę z ramienia Biura Rolnego – Starostwa Powiatowego mnie powierzono. Byłem wówczas instruktorem tej instytucji opiekującym się sprawami ogrodnictwa i pszczelarstwa” (Kronika Koła Polskiego Związku Pszczelarskiego w Choszcznie 1957-1984). Obecnie Miody Pojezierza Choszczeńskiego wytwarzane są przez pszczelarzy z gmin: Choszczno, Krzęcin, Drawno oraz Pełczyce. Gospodarstwa pasieczne, pasieki przydomowe oraz pasieki wędrowne posiadają 1650 rodzin pszczelich. Wytwarzane są różne gatunki miodów, w tym m.in. akacjowy, gryczany, lipowy, rzepakowy, wrzosowy, wielokwiatowy, wielokwiatowy z rozchodnikiem, spadziowy, nektarowo-spadziowy, faceliowy, nawłociowy, chabrowy. Od wielu lat miody Pojezierza Choszczeńskiego zdobywają słowa uznania zarówno smakoszy miodów, jak i jury konkursów, w których biorą udział. W roku 2011 Miody Pojezierza Choszczeńskiego zostały wyróżnione w konkursie „Nasze Kulinarne Dziedzictwo. Smaki Regionów”.