Wygląd:

W stanie płynnym występuje miód: gryczany, faceliowy, lipowy, akacjowy, spadziowy i wielokwiatowy. Najszybciej krystalizacji ulega miód rzepakowy.

Kształt:

W zależności od naczynia.

Rozmiar:

W zależności od naczynia.

Barwa:

W zależności od gatunku miodu: gryczany – jasnobrunatna z czerwonym odcieniem, poprzez prawie czarną; faceliowy – ciemno-słomkowa; lipowy – w stanie płynnym ma barwę od zielonkawo-żółtej do jasno-bursztynowej. Po skrystalizowaniu zmienia zabarwienie do złocisto-żółtego; akacjowy – w stanie płynnym barwa zielonkawa, niekiedy bezbarwna; spadziowy – od szaro-zielonkawej, poprzez brązową, do prawie czarnej. Po skrystalizowaniu miody spadziowe najczęściej przybierają barwę ciemno-brązową; wielokwiatowy – od jasnokremowej do herbacianej; rzepakowy – od białej po kremową.

Konsystencja:

Płynna, z czasem ulega krystalizacji.

Smak:

Miody wczesne charakteryzują się delikatniejszym, kwiatowym smakiem i zapachem. Miody późniejsze posiadają bardziej wyrazisty smak.

Tradycja:

Historia wytwarzania miodów z Lasu Świętej Marii ma ponad 700-letnią tradycję, która jest ściśle związana z działalnością zakonu cystersów z Bierzwnika. Sama nazwa produktu wywodzi się bezpośrednio z j. łacińskiego – Silve Sancte Marie, w tłumaczeniu na j. polski znaczy – Las Świętej Marii. Nazwa ta, oraz później zamiennie stosowana Marienwalde (Las Świętej Marii, Las Maryi), obejmowała całość obszaru zajmowanego przez opactwo cysterskie. „Nazwa, jaką cystersi nadali swemu klasztorowi – Marienwalde – łączyła w sobie cechy właścicieli, tj. zakonników, których patronką była święta Maria, z drugiej strony, szczególne cechy okolicy, gdzie występowały liczne lasy. (…) Po raz pierwszy dokumenty odnotowały nazwę Marienwalde w 1293 roku” (G. J. Brzustowicz, „Klasztory cysterskie w Bierzwniku, Pełczycach i Reczu”, Choszczno 1995). Z chwilą faktycznego przybycia na te tereny cystersów, rozpoczęli oni samodzielną gospodarkę, m.in. hodowlę pszczół, tak by zgodnie z regułą zakonu utrzymać się z własnej pracy. Pszczelarstwem, jako jedną ze znaczących gałęzi gospodarki, zajmowali się nie tylko cystersi, ale także okoliczna ludność, która była zobowiązana dostarczać miód klasztorowi w postaci daniny. W XVI w., w wyniku sekularyzacji i kasacji opactwa bierzwnickiego powstał nowy twór administracyjny – urząd i domena, która w swojej nazwie dalej zawierała człon – Marienwalde (Las Świętej Marii, Las Maryi). Zmiany administracyjne nie wpłynęły na hodowlę pszczół, a przez kolejne trzy wieki okoliczna ludność dalej zajmowała się wytwarzaniem miodu. Ponadto burzliwe losy II wojny światowej i związane z nią migracje ludności również nie miały znaczącego wpływu na zaprzestanie ponad 700-letniej tradycji wytwarzania miodu w tym regionie. Później wytwarzaniem tego produktu zaczęli zajmować się indywidualni mieszkańcy, by z czasem zrzeszać się w kołach pszczelarskich. Obecnie na terenie gminy działa Koło Pszczelarzy w Bierzwniku, które zrzesza pszczelarzy pochodzących z miejscowości: Bierzwnik, Pławno i Płoszkowo. W ciągu prawie 70-ciu lat (licząc od roku 1945) surowce wykorzystywane do wytwarzania produktu pod nazwą miody z Lasu Świętej Marii pochodzą z terenów gminy Bierzwnik. Od lat nie zmieniła się również metoda produkcji miodu. Przed wyjazdem na pożytki należy ocenić zdrowotność pszczół. Transport pszczół odbywa się przeważnie nocą. W trakcie zbierania nektaru przez pszczoły należy im dostarczać wody zdatnej do picia. Pod koniec występowania pożytku odbiera się ramki z miodem. Kolejną czynnością jest odsklepianie ramek. Odwirowanie miodu ma miejsce w pracowni pszczelarskiej. W trakcie miodobrania optymalna temperatura pomieszczenia powinna wynosić 25°-30°C. Miód konfekcjonuje się w pojemnikach szklanych lub kamionkowych, o wielkości zazwyczaj do 1,4 kg. Konfekcjonowanie odbywa się bezpośrednio z odstojników.