Wygląd:

Ogórki długie, proste, z charakterystycznymi brodawkami na skórce. Na przekroju widoczne komory nasienne.

Kształt:

Prosty, cylindryczny.

Rozmiar:

Długość od 7 do 12 cm. Stosunek grubości do długości wynosi 1:3.

Barwa:

Jasnozielona skórka, jaśniejsze smugi do połowy długości owocu od strony kwiatu. Na przekroju miąższ biały, przechodzący w jasnozielony.

Konsystencja:

Konsystencja ogórków zwarta, w dotyku wyczuwalna twardość.

Smak:

Smak i zapach charakterystyczny dla ogórków kwaszonych. Wyczuwalny posmak czosnku, kopru oraz chrzanu.

Tradycja:

Rębisze Kolonia to wieś położona nad rzekami Orz i Narew. Dzięki położeniu wsi w korytach dwóch rzek, które wraz z wiosennymi wylewami nanosiły żyzny muł, panujący tam mikroklimat oraz warunki glebowe tworzyły idealne warunki do uprawy warzyw. W okresie międzywojennym na terenach wiejskich wzrósł rozwój uprawy warzyw i owoców jako dodatkowa forma zarobkowania w małych gospodarstwach rolnych. Na tych terenach popularna była uprawa kapusty, ogórka, czosnku, fasoli i maku. Kapusta oraz ogórki sprzedawane były w formie świeżej, ale głównie je kiszono. Mieszkańcy Mazowsza kwasili duże ilości ogórków i przechowywali je w beczkach, piwnicach lub zanurzone w zbiornikach i ciekach wodnych. Do kiszenia najczęściej używano ogórków odmiany „śremski”, z uwagi na jego dużą plenność oraz regularny kształt. Do kiszenia razem z ogórkami używano kopru, chrzanu oraz czosnku. Na wierzch kładziono liść dębu i zalewano całość osoloną wodą. Tak ukwaszone ogórki miały i mają do dziś wielu zwolenników. Podaje się je jako dodatek do dań obiadowych, wykorzystuje jako składnik sałatek i sosów oraz jako przekąska w postaci chleba ze smalcem i ogórkiem. Starty na tarce wraz z wodą, w której był kiszony, stanowi bardzo dobrą bazę zupy ogórkowej.