Wygląd:

Powierzchnia zrumieniona, ciemnobrązowa z odcieniem szarym; składniki równomiernie rozmieszczone

Kształt:

Prostokątny odpowiadający wymiarom blaszki

Barwa:

Barwa farszu ciemnobrązowa z odcieniem szarym, zauważalne drobinki zmielonych przypraw

Konsystencja:

Dość ścisła, smarowna

Smak:

Charakterystyczny, z wyczuwalnym dodatkiem przypraw

Dodatkowe Informacje:

Pasztet pieczony w tradycyjnej wędzarni charakteryzuje się wyjątkowym smakiem i niezapomnianym aromatem

Tradycja:

Dukielszczyzna – Beskid Dukielski to środkowo-wschodnia część Beskidu Niskiego. Gmina Dukla charakteryzuje się wybitnymi walorami przyrodniczymi i krajobrazowymi – ponad połowę jej powierzchni stanowią lasy. Znajdują się tu obszary o cennych w skali międzynarodowej wartościach przyrodniczych, takie jak Magurski Park Narodowy, Jaśliski Park Krajobrazowy, a także rezerwaty przyrody – „Kamień nad Jaśliskami”, „Modrzyna”, „Tysiąclecia na Cergowej”, „Przełom Jasiołki”, „Wadernik”, „Igiełki” oraz „Cisy w Nowej Wsi”. W gminie Dukla znajdują się też liczne pomniki przyrody. Ciekawostką jest „aleja akacjowa” w Dukli, składająca się z 213 sztuk rabinii akacjowej. Cennym zabytkiem przyrodniczym jest także park pałacowy w Dukli, ze stawami i licznymi drzewami pochodzącymi z innych krajów, a nawet kontynentów. Amatorzy zbieractwa runa leśnego znajdują tu: grzyby, jagody, jeżyny i zioła. Pierwsza pisana wzmianka o Dukli pochodzi z 1366 roku. Przez miasto przebiegał dawniej „Trakt Wegierski” – szlak handlu winem, na którym to bogacili się mieszczanie dukielscy w XVII i XVIII wieku. Przed II wojną światową, tereny Dukielszczyzny były obszarem, gdzie wspólnie istniały różne religie – chrześcijaństwo, judaizm, prawosławie i grekokatolicyzm (głównie wśród Łemków) – które zachowały odrębność, ale także wywarły na siebie wpływ kulturowy, w tym kulinarny. Dukla była typowym, galicyjskim miasteczkiem żydowskim, gdzie żyło od 70 do 90% społeczności żydowskiej. Po bogatej, burzliwej historii tego regionu i jego wielokulturowości pozostały liczne zabytki (drewniane cerkwie i kościoły, synagogi, cmentarze, kapliczki, skanseny czy muzea). Walory krajobrazowe i szlaki turystyczne sprzyjają rozwojowi turystyki, w tym także agroturystyki. Gospodarze oferują swoim gościom nie tylko noclegi, ale również częstują ich regionalnymi potrawami. Tradycyjna kultura ludowa jest stale obecna w życiu mieszkańców regionu. Tradycja przejawia się w utrzymaniu i kultywowaniu dawnych obyczajów i obrzędów ludowych, a przede wszystkim – w upodobaniach kulinarnych. W pracy zbiorowej pod redakcją Zenona Dudzika „Ocalić od zapomnienia” Dukla w XX wieku czytamy, że w Dukli zorganizowane było rzemiosło cechowe, które w latach 1920-1939 zrzeszało w sumie 58 warsztatów rękodzielniczych, w tym 8 rzeźników i wędliniarzy. Ze wspomnień spisanych w tej książce wiemy, iż na rynku w Dukli mieściła się Jadłodajnia-Wyszynk u Zająca. Jadłodajnia, poza piwem i wódką serwowała flaki i wędliny z podrobów, a więc salceson, kaszankę, kiszkę pasztetową oraz tańsze wędliny. W opisie Dukli zamieszczonym w Głosie Krośnieńskim z 1928 roku wyczytać można: Konieczną jest w najbliższej przyszłości budowa nowej rzeźni, gdyż dotychczasowa staruszka nie posiada urządzeń nowoczesnych i długo już nie postoi. Zarząd gminy postarał się o 1,5 morgową parcelę nad rzeką, o kamień i drzewo budowlane na budowę. Na terenach dukielskich zawód rzeźnika masarza był bardzo ceniony, gdyż okoliczni mieszkańcy chowali zarówno trzodę chlewną, jak i bydło. Świnie bito także w domach u gospodarzy, a wyrabiano z nich różnego typu wędliny, na które przepisy przetrwały zazwyczaj w przekazach ustnych. Produkcję pasztetu zapiekanego oparto na zapiskach i przekazach rodzinnych. Przy jego wytwarzaniu korzysta się również z książki kucharskiej pochodzącej z ok. 1956 roku. Przepisy zamieszczone w tej książce stanowią cenne źródło informacji na temat dawnych receptur i technik wykonania (m.in. przepis na pasztet). Pasztet zapiekany przygotowuje się jak dawne wyroby wędliniarskie, bazując na tradycyjnych recepturach. Wędzi się go w tradycyjnej wędzarni z wykorzystaniem zrębków drewna, a dym wędzarniczy nadaje temu wyrobowi niepowtarzalny smak i aromat.