Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                   

Lekko mętny płyn o bursztynowo - brązowej barwie

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

W zależności od formy i kształtu naczynia

Wielkość

W zależności od wielkości naczynia

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Bursztynowo - brązowa

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Płynna

Smak i zapach

Smak słodki z nutką gorczycy. Zapach jałowca i chmielu

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Historia warzenia piwa w Polsce sięga zamierzchłych czasów. Dawne piwo znacząco odbiegało od piw znanych nam współcześnie, chociażby przez fakt, że było ono napojem niskoalkoholowym, stosowanym jako zamiennik wody - napój codzienny. Tak również na Kurpiach traktowane było piwo jałowcowe. Ten niskoalkoholowy lub bezalkoholowy, orzeźwiający napój swój specyficzny smak zawdzięcza szyszkojagodom jałowca. Jak opisuje wyrób piwa jałowcowego etnograf Adam Chętnik - owoce  były strącane z krzewów na leżące na ziemi płachty, następnie lekko suszone na słońcu. Potem trafiały do tzw. „stępów” lub „kadłubków” , w których – głównie kobiety – je tłukły i rozdrabniały. Jagody zalewano ciepłą wodą i odstawiano na jeden dzień, by następnie je zagotować i zaprawić chmielem. Po wystudzeniu i odstaniu – dosładzano je miodem. Na Kurpiach piwo jałowcowe było bardzo popularnym napojem podawanym podczas świąt i uroczystości rodzinnych, takich jak wesela, chrzciny i stypy.

Muzeum Rolnictwa im. ks. Krzysztofa Kluka w Ciechanowcu chcąc kultywować tradycję wytwarzania piwa jałowcowego na Podlasiu, już od lat 60. XX wieku serwuje ten napój na wszystkich uroczystościach i imprezach skansenowskich. Jest on wytwarzany na potrzeby muzeum przez pracowników instytucji na bazie receptury podanej przez (zmarłą w 2019 roku) Panią Władysławę Rybak z domu Mościcka pochodząca z miejscowości Tworkowice gmina Ciechanowiec.

Przepis na tradycyjne piwo jałowcowe wyrabiane w Ciechanowcu znalazł się także w publikacji muzealnej opartej o wiedzę i zapisy patrona muzeum ks. Krzysztofa Kluka i pogłębianą przez lata przez pracowników muzeum.