Wygląd:

Wędzonka otrzymywana z polędwicy wykrojonej ze schabu, w siatce, bez kości.

Kształt:

Kształt spłaszczonego walca, na przekroju kształt owalny.

Rozmiar:

Długość ok. 30 cm, waga ok. 2,5 kg.

Barwa:

Zewnętrzna jasnobrązowa do ciemnobrązowej. Na przekroju barwa mięsa jasnoróżowa. Na obrzeżach śladowe ilości kremowego tłuszczu.

Konsystencja:

Konsystencja ścisła, sprężysta.

Smak:

Zapach charakterystyczny dla wyrobów peklowanych, wędzonych w naturalnym dymie z wyczuwalnym aromatem przypraw.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Tradycje wytwarzania wędlin w Liszkach i Czernichowie sięgają okresu II wojny światowej. Był to trudny czas, z uwagi na to, że tamtejsi masarze nie mieli przyzwolenia na legalną sprzedaż swoich wyrobów. Jednak pomimo ciągłych utrudnień wędliny były dalej wyrabiane i sprzedawane. Trudności z zaopatrzeniem w wyroby mięsne Krakowa i okolic, tym bardziej budowały legendę i reputację wędlin z Liszek i Czernichowa. Po II wojnie światowej nastąpił rozkwit działalności masarskich. W tym okresie rozpoczęły działalność zakłady wędliniarskie, w tym Gminna Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska” w Liszkach i Czernichowie. Tutaj oficjalnie zatrudniano masarzy i przyuczano do zawodu, którzy rozwijali produkcję kiełbas i wędlin bazując na starych, tradycyjnych recepturach. Do wyrobu m.in. wędzonej polędwicy wytwarzanej w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Czernichowie mięso pozyskiwane było przez wykrawanie kawałków ze schabu, ze zwierząt od okolicznych rolników. Mięso marynowano przez okres 2 tygodni, w temperaturze ok. 4-6°C. Po wyjęciu z marynaty polędwice umieszczano w siatce wędzarniczej i zawieszano na drążkach wędzarniczych. Wędzenie polędwicy odbywało się w tradycyjnej wędzarni opalanej drewnem liściastym (w zależności od dostępności: buk, olcha, śliwa, wiśnia, jabłoń, czereśnia) oraz w zależności od wielkości polędwicy. Średni czas wędzenia wynosił ok. 3 godziny. Po uwędzeniu polędwice przenoszono do chłodni i przechowywano maksymalnie przez 14 dni.