Wygląd: 

Wyglądem przypomina klin.                                    

Kształt: 

Kształt podłużny, owalny, zwężający się ku dołowi. Widziany z góry trójkątny, w przekroju owalny.

Wielkość:

Długość około 22 cm, grubość w szerszym miejscu około 6 cm, w cieńszym – około 2 cm; szerokość w szerszym miejscu około 12 cm, w węższym miejscu – 5 cm. Masa produktu waha się od 0,8 do 1 kg.

Barwa: 

Barwa wynika z procesu suszenia – z czasem staje się słomkowa, niekiedy lekko żółta. W przekroju produkt jest jaśniejszy, niż z zewnątrz.

Konsystencja:

Prawidłowo wysuszony ser jest twardy w dotyku.

Smak i zapach:

Ser suszony podlaski ma intensywny bukiet smakowy, charakterystyczny dla serów twardych. W zależności od zawartości tłuszczu w mleku użytym do jego produkcji, ser jest mniej lub bardziej ziarnisty w smaku. Produkt wyróżnia się maślanym zapachem.

Dodatkowe informacje:

Oryginalny smak i zapach produkt zawdzięcza długiemu, półrocznemu procesowi suszenia i dojrzewania. Duże znaczenie dla jego produkcji mają też bogate, podlaskie pastwiska oraz tradycje mleczarskie regionu. Czynniki te wpływają na smak oraz wysoką jakość mleka. Stosowane na Podlasiu dodatki ziołowe nadają serowi suszonemu wyjątkowy aromat. Produkt sam w sobie stanowi doskonałą przekąskę, można go jednak podsmażyć na maśle, dzięki czemu staje się miękki, przyjmując konsystencję sera żółtego. Ser suszony podlaski jest trwały, aromatyczny i bardzo smaczny.

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego:

Suszenie serów na Podlasiu może poszczycić się wielowiekową tradycją, o czym pisał wybitny badacz Podlasia, etnograf i folklorysta, Zygmunt Gloger: „W serniku świeżo robione sery suszą.” Dawniej przy każdym dworze i dworku znajdowała się suszarnia zwana sernikiem lub lesicą. Była to zadaszona, przewiewna, umieszczona na czterech słupach budowla, do której wchodziło się po drabinie. Drobniejsi gospodarze suszyli sery w szczycie domu lub na strychu w krytym koszu wiklinowym, gdzie przechowywali je również na czas zimy. Tradycyjna metoda produkcji serów suszonych przetrwała na Podlasiu, a zwłaszcza ziemi sokólskiej (tuż przy granicy z Białorusią), do dzisiaj. Ser suszony jest jednym z ciekawszych produktów wytwarzanych na tym terenie. O jego niegdysiejszej popularności świadczą wciąż funkcjonujące, żarty o charakterze ludycznym. Dawniej panował zwyczaj podbierania suszących się serów ze szczytów domów. Przysmak ten znikał szczególnie szybko spod domów urodziwych gospodyń za sprawą przebywających w ich okolicy kawalerów. Przewinienie to było dopuszczalne jedynie pod warunkiem przyznania się do postępku i wygłoszenia stosownych pochwał właścicielce. Mieszkańcy regionu potwierdzają, że jeszcze przed 1970 rokiem widok suszącego się sera w szczytach wiejskich domów na Sokólszczyźnie był widokiem codziennym i zwyczajnym. Wytwarzanie sera suszonego miało również głębokie uzasadnienie praktyczne. Przygotowywało się go zwłaszcza na okres zimy, na czas kiedy w gospodarstwach występował niedobór mleka. W okresie wiosenno-letnim mleka było pod dostatkiem, więc zapobiegliwe gospodynie robiły w ten sposób zapasy. Zimą sery suszone były prawdziwym rarytasem – zwłaszcza, że nadawały się do smażenia (na maśle), dzięki czemu wyrób ten nabierał dodatkowych walorów smakowych. Ser suszony podlaski zasługuje na szczególne zainteresowanie nie tylko ze względu na walory smakowe, lecz również na wyjątkową trwałość.