Wygląd:

Ser typu szwajcarskiego z Wiżajn jest krągły i raczej gładki – niekiedy widać na jego powierzchni ślady formy użytej w trakcie produkcji. W przekroju widoczne są małe dziurki.

Kształt:

Produkt przypomina niski, zaokrąglony walec, w przekroju owalny.

Rozmiar:

Wielkość sera zależy od użytej formy – zazwyczaj wyrabia się sery o wadze od 0,5 do 4 kg, które mają 5-30 cm średnicy i 5-15 cm wysokości.

Barwa:

Barwa sera typu szwajcarskiego z Wiżajn zależy od stopnia jego dojrzałości – młody ser jest biały, z czasem staje się coraz ciemniejszy i bardziej żółty.

Konsystencja:

W dotyku ser ten jest elastyczny i sprężysty – staje się twardszy w miarę dojrzewania.

Smak:

Jest to produkt o łagodnym, śmietankowym smaku. Ser wykonany z mleka koziego wyróżnia się ostrzejszym aromatem.

Tradycja:

Produkty serowarstwa od wieków są nieodłącznym elementem diety we wszystkich krajach Europy. Jak czytamy w klasycznych wydawnictwach branżowych, najbardziej popularne były sery twarde, prasowane oraz półtwarde. Z dostępnych opracowań wynika, iż w XIX i XX wieku rozwinęły się nowe rodzaje i odmiany serów klasycznych, zwykle typu szwajcarskiego lub holenderskiego. Różnice z czasem ulegały pogłębieniu, co w połączeniu z uwarunkowaniami przyrodniczo-geograficznymi powodowało różnice regionalne i bogactwo asortymentu. Nic więc dziwnego, iż również na terenach Suwalszczyzny w okolicach Wiżajn, gdzie od pokoleń rozwija się hodowla bydła mlecznego, zaczęto wyrabiać sery. Pośród ich bogactwa w lokalnym kulinarnym dziedzictwie na uwagę zasługuje ser typu szwajcarskiego z Wiżajn. Jak wynika z przekazów miejscowej ludności, potwierdzonych ekspertyzą etnograficzną Muzeum Okręgowego w Suwałkach, na przestrzeni XIX i XX w. w okolicy funkcjonowało wiele małych przetwórni. Szczególnie cenne są relacje okolicznych mieszkańców, urodzonych w latach 20. XX wieku, którzy pamiętają dobrze prosperującą serowarnię w majątku Rekosza we wsi Sudawskie. Podobne obiekty funkcjonowały również w innych wsiach okolic Wiżajn, jak np. we wsi Laskowskie. Sery tego rodzaju były poszukiwanym towarem, który rozchodził się na jarmarkach w sprzedaży bezpośredniej. Niemniej jednak część z produkcji, skupowana przez lokalnych handlarzy, trafiała do Warszawy, gdzie uzyskiwano za nią znacznie wyższe ceny. W latach następujących po II wojnie światowej polityka intensyfikacji rolnictwa i przetwórstwa doprowadziła do powstania spółdzielni mleczarskich, które przejęły produkcję. Producentów, którzy nie chcieli zdawać mleka i sami je przerabiali, do posłuszeństwa przywoływał komendant milicji obywatelskiej. Powrót do dawnych, rzemieślniczych metod serowarstwa nastąpił dopiero po pięćdziesięciu latach, po roku 1989. Szczególnie ostatnimi czasy obserwuje się wzrost zainteresowania produktami naturalnymi, co przekłada się na zainteresowanie serem typu szwajcarskiego z Wiżajn.