Wygląd:

Ciasto drożdżowe z masą makową i bakaliami.

Kształt:

Okrągły.

Rozmiar:

Długość około 30 cm.

Barwa:

Jasnożółta z widoczną spiralą makową.

Konsystencja:

Miękka i wilgotna.

Smak:

Lekko słodkie ciasto drożdżowe z makiem i bakaliami.

Tradycja:

Do najbardziej charakterystycznych ciast ziemi brzozowskiej należą ucierane placki z owocami, szarlotki, strucle oraz rogaliki i kruche ciastka. „Z ciast, które od dawna piekło się w naszym regionie, strucla makowa ma znaczenie szczególne, jest bowiem typowym ciastem pieczonym na święta Bożego Narodzenia” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami wsi Turze Pole). Cechą charakterystyczną strucli makowej jest zwartość dużej ilości maku połączonego z miodem i bakaliami. Przygotowywanie na święta strucli makowej według niektórych przesądów ludowych wynikało z wierzeń, że mak daje szczęście i zapobiega działaniu złych sił, a także pomaga dziewczętom dobrze wyjść za mąż, dlatego musiały go trzeć w makutrze przed świętami. Strucla makowa brzozowska przygotowywana była i jest do dziś także na Zielone Świątki, gdzie tradycją w drugi ich dzień jest „gaistok” – palenie ogniska, gotowanie jajek i spożywanie strucli makowych. Podstawą udanej strucli makowej, jak wspominają gospodynie ziemi brzozowskiej, są świeże produkty, najlepiej z własnego gospodarstwa. Przede wszystkim produkty roślinne jak mąka pszenna, która dawniej była w każdym gospodarstwie, każdy bowiem miał jakiś kawałek pola, który obsiewał zbożem i potem mielił w młynie na mąkę. Samo ciasto powinno być zagniatane na świeżym maśle. Ciasto zagniata się ręcznie i dodaje mleko, masło, mąkę, drożdże i cukier. Sama masa sporządzana jest z maku niebieskiego, parzonego, świeżych jaj i miodu. „Tarło albo mieliło się sparzony mak na struclę dwa albo trzy razy (…)” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami wsi Turze Pole). Do masy dodawane są bakalie, orzechy włoskie, czasem też laskowe, suszone śliwki lub gruszki oraz wanilia. Wierzch strucli posypywany jest najczęściej cukrem. „Najlepiej placek wypiekał się w piecu chlebowym zaraz po wyjęciu upieczonego chleba (…)” (Wywiad przygotowany z mieszkańcami wsi Turze Pole).