Wygląd:

Szynka wieprzowa o zachowanym układzie mięśni, bez kości, tłuszczu i skóry, przewiązana białą przędzą.

Kształt:

Zewnętrzny zbliżony do lekko spłaszczonego walca, na przekroju zbliżony do owalnego.

Rozmiar:

Od 0,8 do 1,2 kg, średnica ok. 10-15 cm.

Barwa:

Jasnobrązowa do brązowej z odcieniem czarnym, intensywnie okopcona. Na przekroju mięso o barwie jasnoróżowej do czerwonej.

Konsystencja:

Konsystencja ścisła, lekko soczysta, z delikatnym wyciekiem galaretki.

Smak:

Właściwy dla mięsa wieprzowego wędzonego z wyczuwalnymi nutami ziela angielskiego, liścia laurowego, jałowca, czosnku oraz soli.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Górale Zagórzańscy, nazywani najczęściej Zagórzanami, zamieszkują w miarę jednolity obszar w dolinie rzeki Raby, na odcinku od Raby Niżnej do Kasinki Małej. Spożycie mięsa u Górali Zagórzańskich nie było obfite, najczęściej jedzono wieprzowinę i to głównie na uroczystości rodzinne lub święta. Wyrabiano boczki, kiełbasy, podroby. Szynkę wyrabiano sporadycznie, ale jeśli już się tego podjęto, robiono to z bardzo dużą starannością. Mięso na szynkę z Kasinki Małej pozyskiwano przez wycięcie fragmentu najlepszego mięsa z szynki z półtuszy. Był to fragment zwany „kulką”, powiązany z charakterystycznym „deklem” lub „klapką” przylegającą do tego mięśnia. „Kulkę” marynowano w zalewie, której podstawę stanowił wywar ziołowy z ziaren ziela angielskiego, liści laurowych, ziaren jałowca oraz świeżych, obranych ze skórki ząbków czosnku, z dodatkiem cukru. Następnie po osuszeniu i uwędzeniu w tradycyjnej wędzarni opalanej drewnem bukowym i olchowym, poddawano ją parzeniu, a następnie znów krótkotrwałemu osuszeniu w wędzarni. W „deklu” lub „klapce” po skrępowaniu szynki sznurem, uwędzeniu i rozkrojeniu tworzyła się typowa dla tego gatunku wędliny niewielka szczelina, gdzie gromadził się sok, który wytrącał się w trakcie wytwarzania. Dla jednych był to widoczny defekt, dla innych dowód na poprawną jakość tego tradycyjnego produktu. Dawniej syneckę tradycyjną z Kasinki spożywano rzadko, uchodziła za produkt luksusowy. Pojawiała się w ograniczonych ilościach na weselnych stołach, zwłaszcza w ostatnim ćwierćwieczu XX w. Dopiero ostanie dwie dekady spowodowały wzrost popularności jej spożycia na wsi.