Wygląd:

Soczysta wędlina z udźca wieprzowego.

Kształt:

Kształt jest zależny od kształtu mięśnia. Najczęściej okrągły, podłużny, w przekroju owalny.

Rozmiar:

Średnica ok. 8-17 cm, waga od 0,80-1,2 kg.

Barwa:

Na zewnątrz jasnobrązowa. Na przekroju różowa, możliwa jasnoszara pośrodku.

Konsystencja:

Soczysta, sprężysta.

Smak:

Smak i zapach charakterystyczny dla szynki wędzonej.

Tradycja:

Suwalszczyzna to mieszanka narodów, kultur i ich tradycji kulinarnych. Przenikające się kultury dostarczyły bogactwa potraw, smaków i aromatów. Na terenach tych od lat przestrzega się tradycyjnych receptur i metod produkcji, a szczególnie tradycyjnego procesu wędzenia. „Wędliny robiono na długo przed Drugą Wojną Światową. Każdy gospodarz hodował wieprze i przyrządzał mięso na własny użytek. Zakładów mięsnych w okolicy nie było” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami wsi Ejszeryszki). Tradycyjna szynka wędzona z Ejszeryszek znana jest od początku XX wieku. Szynka ta, wędzona we dworze Sudawskie, jest wspaniałą spuścizną dorobku kulturowego Państwa Rekoszów i Borchardów. Aby przygotować tradycyjną szynkę wędzoną z Ejszeryszek, mięso z udźca wieprzowego należało podzielić na mniejsze ok. 1-2 kg porcje i włożyć do zalewy, w skład której wchodziły następujące przyprawy: pieprz naturalny, czosnek, sól peklująca, majeranek, lubczyk, bazylia, zioła prowansalskie, kolendra, ziele angielskie, liść laurowy. Szynkę macerowano w zalewie przez pięć do sześciu dni, następnie wędzono ją w ciepłym dymie do temperatury 72°C. „Zazwyczaj wędzono drewnem olchowym. Należało pamiętać, żeby drewno było bez kory, gdyż takie daje ładny zapach i nie smoli wędzonych kawałków mięsa” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami wsi Ejszeryszki). Uwędzone mięso odkładano na kilka godzin do zimnej komory do ostygnięcia, a następnie przewieszano do specjalnie przygotowanej na ten cel na strychu drewnianej szafy nazywanej w okolicy okraśnikiem.