Wygląd:

Kostka przypominająca prostopadłościan i klinek, o białej lub lekko kremowej barwie jednolitej w całej masie, pozwalająca łatwo kroić się nożem.

Kształt:

Kostka, klinek.

Rozmiar:

Kostka: długość około 10 cm, szerokość około 8 cm, wysokość około 4 cm, waga od 250-380 g lub dł. około 17 cm, szer. około 8 cm, wys. około 7 cm, waga od 0,5-0,8 kg, lub klinek: waga od 150-500 g.

Barwa:

Biała do lekko kremowej, jednolita w całej masie.

Konsystencja:

Jednolita, zwarta, bez grudek, lekko luźna, pozwalająca łatwo kroić się nożem.

Smak:

Czysty, łagodny, lekko kwaśny, posmak pasteryzacji.

Tradycja:

Twaróg od dawnych czasów był jednym z najstarszych i najczęściej spożywanych produktów mlecznych. Twarogi wyrabiano przeważnie z zsiadłego mleka pełnego lub odciągniętego (do odciągania śmietanki gospodynie używały „chłodników”). Podgrzane mleko wlewano w woreczki z płótna lnianego i wkładano do drewnianej prasy, w celu usunięcia serwatki i nadania kształtu twarogowi. „Sery wyrabiano przeważnie ze zsiadłego odciągniętego mleka. Podgrzane mleko wlewano w lniany kawałek płótna, który nazywano wykładonką. Po związaniu zawartości, wykładonkę wieszano nad naczyniem, do którego powoli spływała serwatka. Otrzymany w ten sposób twaróg zwykle solono, czasem dla smaku dodawano do niego trochę posiekanej lub pokrojonej mięty. Zaprawiony twaróg znów wiązano w wykładonkę i wkładano do prasy, aby usunąć z niego pozostałe resztki serwatki oraz nadać mu odpowiedni kształt” (Jan Piotr Dekowski, „Z badań nad pożywieniem ludu łowickiego (1880-1939)”, „Prace i Materiały Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi”, Seria Etnograficzna nr 12, Łódź 1968). Twaróg wyrabiano na potrzeby domowe. Używany był jako dodatek do potraw i chleba. „Ser świeży i suszony spożywano nie tylko z chlebem, ale również z polewką i zsiadłym mlekiem. Jeszcze w okresie międzywojennym świeży ser dość często przed spożyciem opalano na gorącej płycie kuchennej, w słomie na rusztach lub w piecu chlebowym (…) Twaróg do chleba rozrabiano i rozrzedzano najczęściej śmietaną, rzadziej mlekiem. Przyprawiano go solą, pieprzem, cebulą, a niekiedy miętą, rutą lub piwonią. W Sieradzkiem twaróg taki nazywano gzicką i jedzono go z ziemniakami” (Jan Piotr Dekowski, „Prace i Materiały Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi”, Seria Etnograficzna nr 20, „Kultura wsi Polski środkowej w procesie zmian” Tom 2, Warszawa-Łódź 1979). Twaróg tradycyjny produkowany jest z mleka krowiego pochodzącego z okolic Głuchowa. Obszary są typowo wiejskie, czyste, pozbawione przemysłu ciężkiego. Rolnicy wykorzystują do żywienia krów dobrej jakości pasze w większości produkowane we własnych gospodarstwach, dzięki czemu mleko charakteryzuje się dużą zawartością składników odżywczych. Twarogi produkowane są według dawnej receptury, tradycyjnym sposobem, krojone i pakowane ręcznie. Zmianie uległa jedynie obróbka skrzepu twarogowego, który wykonywany jest mechanicznie, co nie wpływa na smak i jakość gotowego produktu. Twaróg charakteryzuje się naturalnym i świeżym smakiem. Stanowi główną i wyśmienitą bazę do serników, pierogów, naleśników i innych dań. Od dawna twaróg cieszy się dużą popularnością na różnych imprezach regionalnych, dożynkach i targach, a także w zwykłej sprzedaży w sklepach.