Wygląd:

Płat mięsa wieprzowego pozbawiony kości oraz chrzęści, ze skórą. Na przekroju widoczny przerost tłuszczu i mięśni.

Kształt:

Zbliżony do prostopadłościanu, na przekroju kształt zbliżony do prostokąta.

Rozmiar:

Szer. ok. 8 cm, dł. ok. 20 cm i wys. ok. 5 cm, masa od 0,7 do 1 kg.

Barwa:

Zewnętrzna od szaro-brązowej do brązowej. Na przekroju jasnoróżowa do czerwonej, tłuszcz biały.

Konsystencja:

Ścisła, od miękkiej do bardzo miękkiej – w zależności od zawartości tłuszczu.

Smak:

Właściwy dla mięsa wieprzowego. Wyczuwalne naturalne przyprawy i zioła oraz aromat wędzenia.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Górale Zagórzańscy zamieszkujący Kasinkę Dolną i jej okolice spożywali mięso rzadko, najczęściej w okolicach świąt lub rodzinnych uroczystości. Z okazji tych okoliczności w gospodarstwach obywało się świniobicie. Jednym z wyrobów świniobicia był boczek, ceniony i lubiany przez wszystkich domowników. Dawniej wierzono, że mocno poprzerastany tłuszczem pozwala zachować zdrowie i dodaje sił do pracy fizycznej. Ważne przy wyrobie boczku było jego marynowanie w zalewie, której podstawę stanowił wywar ziołowy z ziaren ziela angielskiego, liści laurowych, ziaren jałowca oraz świeżych, obranych ze skórki ząbków czosnku, z dodatkiem cukru. Następnie po osuszeniu i uwędzeniu w tradycyjnej wędzarni opalanej drewnem bukowym i olchowym, poddawano go parzeniu, a następnie znów krótkotrwałemu osuszaniu w wędzarni. Tak wyrobiony boczek, najczęściej cięty w plastry i kładziony na kromkę chleba stanowił przysmak mieszkańców okolicznych wiosek. Boczkiem szybko zachwyciło się także miasto. Na równi z kiełbasą był sprzedawany przede wszystkim w Krakowie wśród zaprzyjaźnionych letników. Dzisiaj, preferencje zwolenników boczku uległy nieco zmianie, zarówno mieszkańcy wsi jak i nabywcy tej wędliny spoza Kasinki poszukują boczku chudego, bez nadmiaru tłuszczu, jednak wyrabianego według tradycyjnej, niezmienionej receptury.