Wygląd:

Boczek wieprzowy o powierzchni zewnętrznej nierównomiernie pofałdowanej.

Kształt:

Prostopadłościan o nieregularnej formie.

Rozmiar:

Waga wyrobu od 0,4 kg do 0,8 kg, grubość od 3 cm do 6 cm, szerokość od 6 cm do 10 cm, długość od 15 cm do 25 cm.

Barwa:

Zewnętrzna ciemnobrązowa, na przekroju różowo-czerwona z widocznym kremowym tłuszczem.

Konsystencja:

Twarda i zwarta.

Smak:

Charakterystyczny dla boczku peklowanego i wędzonego.

Tradycja:

Gmina Raniżów położona jest na Płaskowyżu Kolbuszowskim w obrębie Kotliny Sandomierskiej. Za panowania króla Kazimierza Wielkiego (1333-1370) rozpoczęła się na tych terenach działalność osadnicza. W 1366 roku król Kazimierz utworzył wieś królewską i nakazał swoim rycerzom osiedlić się w dolinie Łęgu nazywając tę osadę Dablawa – dzisiejsza Wola Raniżowska. Przez wiele lat na tych terenach przeważało rolnictwo tradycyjne, słabo rozwinięte, gdzie obecnie przeciętna powierzchnia gospodarstwa wynosi około 3,5 ha. Popularna na tym terenie była hodowla trzody chlewnej, z której po świniobiciu, odbywającym się zazwyczaj dwa razy do roku, przygotowywano przeróżne wyroby mięsne, np. szynki, kiełbasy oraz boczki. Do dnia dzisiejszego mieszkańcy wykorzystują zachowane stare receptury na przygotowywanie między innymi znanego na tych trenerach boczku wędzonego. „Boczki moczy się w solance kilka dni, nieraz ponad tydzień. W skład takiej solanki wchodzi woda i zioła: pieprz, liść laurowy, gorczyca, ziele angielskie, które najpierw sypie się do przegotowanej wody, a potem odcedza. Potem soli się wodę i tak przygotowaną solanką zalewa się boczki” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami wsi Woli Raniżowskiej). Następnie boczki poddawane są wędzeniu, które trwa bardzo wolno, w tradycyjnych wędzarniach opalanych drewnem olchowym.