Wygląd:

Mięso ze skórką poprzerastane tłuszczem z wyraźną warstwą ziół na skórce.

Kształt:

Podłużny, zbliżony do prostokątnego.

Barwa:

Z zewnątrz ciemnobrązowa z wyraźnie widoczną warstwą ziół, w środku jasnoczerwona z lekkimi przebarwieniami w części środkowej.

Konsystencja:

Ścisła, jędrna, mięso po naciśnięciu wraca do poprzedniego kształtu.

Smak:

Intensywnie ziołowy, charakterystyczny dla boczku wędzonego.

Tradycja:

Wetlina, wieś położona w woj. podkarpackim w gminie Cisna, nad potokiem Wetlina, sąsiaduje z Bieszczadzkim Parkiem Narodowym i terenami należącymi do lasów państwowych. Ścieżki przyrodnicze i historyczne, unikalne zabytki tworzą niepowtarzalny klimat tego regionu. W tradycje tego regionu wrosły również tradycje wędzarnicze. W latach 60-tych, 70-tych i 80-tych w wioskach bieszczadzkich funkcjonowali gospodarze zajmujący się wędzeniem w wędzarniach skrzynkowych, wędzili również usługowo z powierzonego im mięsa. Z czasem wędzenie odbywało się też w wędzarniach skrzynkowych z paleniskiem na zewnątrz lub wysokim paleniskiem wewnątrz, jak również w chatach w kominie na strychu. Najczęściej mięso wędzono w zimnym dymie. Ta technika pozwala na uniknięcie utraty kapiącego tłuszczu, który jest cenny. Wędzenie w zimnym dymie trwało od kilkunastu godzin do kilku dni. Po uwędzeniu boczek był wieszany pod powałą na strychu w przewiewnym miejscu lub w chłodnych i zaciemnionych pomieszczeniach. Sposób przygotowania i wędzenia boczku nie zmienił się od lat, jedynie obecnie może być dodawana większa ilość przypraw. „Peklowanie przygotowanych osuszonych kawałków boczku odbywało się na sucho lub mokro. Zarówno do peklowania na mokro jak i na sucho stosowano ten sam zestaw środków konserwujących (sól, cukier) oraz ziół (pieprz, liście laurowe, ziele angielskie, czosnek). Peklowanie na sucho odbywa się przez natarcie solą i ziołami oraz złożenie w kamionkowych garnkach na kilka dni. Peklowanie na mokro trwało kilkanaście dni i polegało na przygotowaniu zalewy z tym samym zestawem ziół i zanurzenie w niej boczku” (Opinia etnograficzna Danuty Blin-Olbert z Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku). Z czasem wzbogacano zestaw ziół do peklowania m.in. o kolendrę, goździki, gorczycę, jagody jałowca, majeranek, czosnek niedźwiedzi, bazylię, tymianek i rozmaryn. Zioła uprawiane we własnym gospodarstwie dodają wyjątkowego smaku i zapachu. Tak przygotowany produkt należy włożyć do naczynia ze stali nierdzewnej i odstawić na 4 dni w chłodne miejsce. Wędzenie odbywa się w wędzarni drewnianej, opalanej drewnem olchy, buka lub drzew owocowych. Do wędzenia używa się suchego i mokrego drewna regulując w ten sposób temperaturę w wędzarni oraz ilość dymu. Gotowy produkt wzbudza zachwyt wśród konsumentów swoim niepowtarzalnym smakiem i aromatem.