Wygląd:

Laski kiełbasy tzn. pętka w naturalnych osłonkach wieprzowych. Na przekroju widoczne kawałki mięsa.

Kształt:

Walca.

Rozmiar:

Waga od 1 kg do 2 kg, grubość pętka około 3 cm.

Barwa:

Na zewnątrz jasnobrązowa przechodząca w ciemny brąz, na przekroju jasnoróżowa.

Konsystencja:

Stała.

Smak:

Charakterystyczny dla wędlin wędzonych z wyczuwalnym dodatkiem czosnku.

Tradycja:

Wspomnienia mieszkańców wsi Bilskiej Woli wiążą tradycję wyrobu kiełbasy bilskiej z początkiem Powstania Styczniowego, kiedy to zaistniała potrzeba zaopatrywania powstańców w żywność nadającą się do długotrwałego przechowywania w warunkach polowych. Kiełbasa bilska ze względu na użycie odpowiednich przypraw oraz zastosowanie odpowiedniej obróbki termicznej doskonale nadawała się w dalekie wyprawy. Do przygotowania kiełbasy używano mięso z przedniej szynki, czyli łopatki oraz część mięsa z tylnej szynki. Pokrojone na nieduże kawałki mięso zwykle peklowało się w specjalnie przygotowanej zalewie. Kiedy mięso się zamarynowało, było mielone na grubej siatce. Następnie zmielone mięso doprawiało się solą, pieprzem, drobno posiekanym czosnkiem, majerankiem, kolendrą oraz innymi przyprawami. Potem wyrobione mięso napełniało się we wcześniej przygotowane jelita wieprzowe. Tak przygotowaną kiełbasę wędzono w tradycyjnej wędzarni opalanej drewnem bukowym, olszowym i dębowym, a w końcowym etapie wędzenia dodawano miejscowe zioła. „Do przechowywania na dłużej robią kiełbasy, które suszą w piecu lub przy piecu” (T. Sobczak, „Konsumpcja żywnościowa chłopska w Królestwie Polskim w 2 połowie XIX i w początkach XX wieku”, Ossolineum 1986). Tak przygotowana wędlina nadawała się do jedzenia przez długi okres czasu i nie wymagała specjalnych warunków do przechowywania. Zachowanie i stosowanie do dnia dzisiejszego oryginalnej i charakterystycznej tradycyjnej receptury oraz miejscowych surowców spowodowało, że kiełbasa bilska zachowała unikalny smak, aromat i charakter.