Wygląd:

Osłonka ściśle przylega do masy mięsnej, powierzchnia lekko pomarszczona.

Kształt:

Batony w osłonkach naturalnych jelita cienkiego, w przekroju kształt owalny.

Rozmiar:

Batony o długości 80-100 cm, średnica ok. 2,5-3 cm.

Barwa:

Barwa mięsa od ciemnoróżowej do brązowej, barwa tłuszczu biała. Kawałki mięsa średnio rozdrobnione, związane masą wiążącą i równomiernie rozmieszczone na przekroju.

Konsystencja:

Konsystencja ścisła, dobrze związana, krucha.

Smak:

Smak i zapach charakterystyczne dla kiełbasy z mięsa peklowanego, wędzonej, parzonej z wyraźnym zapachem wędzenia. Smak lekko słony z wyczuwalnym dodatkiem przypraw.

Tradycja:

Kiełbasa to jedna z najpopularniejszych i znanych od lat wędlin w Polsce. „Częstując gości, od niej rozpoczynano śniadania i obiady. Na świeconem wielkanocnem, zarówno u ludu jak szlachty, pierwsze miejsce zajmowała zawsze kiełbasa. Sławy bigos hultajski bez kiełbasy obejść się także nie mógł. Gdy za czasów saskich kuchnia polska stała się więcej wykwintną, powiadano, że dobry szlachecki kucharz powinien był umieć przyrządzać kiełbasę na 12 sposobów, a pański na 24. Na dworze Augusta III był sławny kuchmistrz Wereszczak, od którego nazwany został jego sposób podawania kiełbasy. Kiełbasa <na wereszczaku> dawana, była pokrajana w talarki i podlana ostrym sosem, a jadano ją łyżką. Stąd powstało przysłowie <Za króla Sasa, łyżka kiełbasa>. Nalewając piwo po kiełbasie, mówiono: <po kiełbasie napija się>. O łakomym na kiełbasę powiadano, że <łasy do kiełbasy>” (Z. Gloger, „Encyklopedia staropolska ilustrowana”, Warszawa 1985, T. 3). W Łowickiem kiełbasa była ważnym i najczęstszym produktem powstającym z uboju świń. Do posiekanego mięsa wieprzowego dodawano sól, majeranek, pieprz, a niekiedy czosnek i ziele angielskie, aby wzbogacić smak i aromat kiełbasy. Kiełbasy wędzone były w kominach domów lub w specjalnych wędzarniach usytuowanych poza gospodarstwem. Do wędzenia używano wyłącznie drewno z drzew liściastych takich jak: dąb, olcha oraz drzew owocowych np.: śliwki i wiśni. W Łowickiem do tych zabiegów służyły „wędzarnie, składające się z paleniska, przewodów dymnych oraz ze starej drewnianej beczki bez dna. Na górnych krawędziach beczki opierano dość gruby drąg, na którym wieszano produkty przeznaczone do wędzenia. W czasie wędzenia wylot beczki zasłaniano starą szmatą. Do wytwarzania potrzebnego dymu w wędzarni używano zwykle drewna olszowego lub dębowego” (J. P. Dekowski, „Z badań nad pożywieniem ludu łowickiego (1880-1939)” [w] „Prace i Materiały Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi”, Seria Etnograficzna nr 12, Łódź 1968). Kiełbasa nadolska tradycyjnie wędzona przygotowana w sposób tradycyjny z dodatkiem czosnku jest przysmakiem w regionie rzeki Mrogi. Swój smak i zapach zawdzięcza środowisku naturalnemu doliny Mrogi, gdzie znajduje się miejscowość Nadolna i od której pochodzi nazwa produktu.