Wygląd:

Kiełbasa w osłonkach naturalnych, na przekroju widoczne kawałki mięsa i galarety.

Kształt:

Kiełbasa uformowana w ciągłą spiralę pęt, na przekroju kształt koła o średnicy ok. 2,5-3,5 cm.

Rozmiar:

W zależności od wielkości pęt, przeciętne pęta o dł. ok. 10 cm i wadze ok. 0,25 kg.

Barwa:

Zewnętrzna ciemnobrązowa, na przekroju tuż pod osłonką mięso w kolorze od różowego do ciemnoróżowego lub czerwonego, wewnątrz mięso przybiera kolor szarozielonkawy.

Konsystencja:

Zwarta, jędrna w dotyku. Przy przekrawaniu krucha.

Smak:

Smak i zapach typowy dla mięsa wieprzowego wędzonego. Subtelnie wyczuwalny smak czosnku i mielonego pieprzu oraz soli.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Kasinka Mała to wieś położona w gminie Mszana Dolna, której mieszkańcy określają się mianem Górali Zagórzańskich. Spożycie mięsa nie było tu obfite – zwykle miało miejsce jedynie w święta lub uroczystości rodzinne. Do II wojny światowej mięso gotowano, nigdy nie pieczono, ani nie smażono. W latach późniejszych zaczęto je wędzić – dzięki czemu możliwym stało się dłuższe jego przechowywanie. Od czasu do czasu, głównie przed świętami lub z okazji większych uroczystości rodzinnych, odbywało się świniobicie, w czasie którego robiono m.in. kiełbasy. Na kiełbasę swojską najlepiej nadawało się mięso z łopatki i część szynki. Dodawano również tłuste okrawki z różnych elementów. Stosunek mięsa chudego do tłustego, od dziesiątek lat wynosił 75 – 80% kiełbasy stanowiło mięso chude, a reszta mięso tłuste. Mięso na ten rodzaj kiełbasy należało pociąć na kawałki na „ciepło”, czyli nie czekać aż półtusze ostygną. Następnie solono, dodawano przyprawy takie jak: czosnek – zwykle zmiażdżony przez szmatkę lub siekany nożem, pieprz, cukier, w razie potrzeby wodę, wszystko mieszając ręcznie. Kiełbasę swojską w Kasince zwijano w krótkie pęta, by była łatwiej podzielna, łatwiej też było ją schować i sprzedawać. Autentyczność kiełbasy swojskiej z Kasinki w czasie zakupu konsumenci sprawdzali przekrawając ją w poszukiwaniu tzw. „oczka”. Było ono uzyskiwane w trakcie pieczenia kiełbasy. Aby uzyskać efekt „oczka”, przerywano pieczeniem proces peklowania kiełbasy do samego jej rdzenia. Ze względu na swoje niezaprzeczalne walory smakowe kiełbasa ta była przede wszystkim wysoko ceniona przez odwiedzających Kasinkę letników. Była ona również bardzo popularna i od dziesięcioleci uchodziła za wyrób typowy dla tradycji wędliniarskich w Kasince Małej.