Wygląd:

Wędlina średnio rozdrobniona, wędzona, parzona, podsuszana, uformowana w odcinki okręcane o długości ok. 35-40 cm, lekko i równomiernie pomarszczona.

Kształt:

Kiełbasa w jelicie wieprzowym cienkim, podłużnym.

Rozmiar:

Długość odcinka ok. 30 cm, grubość ok. 2,5 cm.

Barwa:

Barwa zewnętrzna ciemnobrązowa z lekkim połyskiem, w przekroju od różowej do czerwonej, z widocznymi kawałkami chudego mięsa wieprzowego.

Konsystencja:

Dość ścisła (zwięzła).

Smak:

Charakterystyczny dla kiełbas podsuszanych wieprzowo-wołowych z wyraźnym aromatem dodanych naturalnych przypraw oraz wędzenia.

Tradycja:

Wrzesiny to wieś w południowej części województwa lubuskiego w powiecie żagańskim, zasiedlona w okresie powojennym przez ludność przesiedleńczą przybyłą z kresów wschodnich, najczęściej z przedwojennego województwa lwowskiego. Ludność ta zajmowała się przede wszystkim rolnictwem i tworzyła małe gospodarstwa rolne. W gospodarstwach tych dwa, trzy razy w roku robiono świniobicie, w trakcie którego wytwarzano m.in. kiełbasę wiejską. Kiełbasa ta charakteryzuje się bardzo dużą trwałością oraz wyjątkowym aromatycznym smakiem. Do jej przygotowania „mięso było starannie klasyfikowane, a następnie peklowane. Dopiero po dwóch, trzech dniach przystępowaliśmy do wyrabiania kiełbasy wiejskiej. Mięso asortymentami rozdrabnialiśmy na odpowiednich sitach, a następnie bardzo dokładnie łączyliśmy je z przyprawami i długo mieszaliśmy aż uzyskaliśmy farsz tworzący zwartą masę. Farszem tym napełnialiśmy wcześniej przygotowane jelita wieprzowe cienkie, odzyskane w trakcie świniobicia. Po napełnieniu i uformowaniu w odcinki ok. 25-30 cm, półprodukt odwieszaliśmy na kije wędzarnicze i pozostawialiśmy do osuszenia i osadzenia na ok. 2 godz. Następnie wszystkie kije z surową kiełbasą wkładaliśmy do nagrzanej wędzarni i zaczynało się wędzenie” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami Żagania). Wędzenie odbywało się etapowo przy użyciu mieszanki drewna dębowego, owocowego oraz olchy. „W pierwszym etapie – wędzenie zimne, w trakcie którego uzyskiwało się odpowiedni kolor i aromat, w drugim etapie – podsuszanie w trakcie tzw. wędzenia ciepłego. Po zakończeniu wędzenia kiełbasa zostawała w wędzarni do całkowitego wystudzenia” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami Żagania). Odpowiedni rodzaj drewna użyty w procesie wędzenia oraz odpowiednia temperatura nadają kiełbasie wiejskiej niepowtarzalny smak, aromat i barwę.