Wygląd:

Klarowny napój z wydrylowanymi owocami wiśni, na dnie dopuszczalny niewielki osad pochodzący z tkanki roślinnej.

Barwa:

Barwa kompotu mocno czerwona do wiśniowej, klarowna lub lekko opalizująca, owoce wiśni czerwone.

Smak:

Smak słodki z posmakiem kwaskowym bez posmaków obcych. Wyczuwalny zapach wiśni o charakterystycznym dla tego owocu aromacie

Tradycja:

Od dawna wiśnie obok niezwykle popularnych jabłek były dobrze zadomowionym owocem w Łowickiem. W przydomowych sadach rosły pojedyncze drzewa wiśni szklanek, łutówek bądź sokówek. Z biegiem lat gatunki ulegały zmianom, ale jedną z najbardziej popularnych odmian pozostaje do dziś łutówka. Wykorzystywano nie tylko owoce, z których przyrządzano soki, zupy czy kompoty, ale w kuchni domowej zastosowanie znalazły także liście. W czasie pierwszej wojny światowej, (…) na wsi brak było mleka, zaczęto parzyć herbatę ziołową, używając suszonych liści poziomek, malin (…) wiśni lub mięty pieprzowej. (…) Zupy przyrządzano również z owoców i to zarówno świeżych, jak i suszonych (…). Najczęściej robiono je ze śliwek, wiśni i gruszek (…) – podaje Jan Piotr Dekowski w publikacji Z badań nad pożywieniem ludu łowickiego (1880-1939) – W XX w. ilość owoców szlachetnych zwiększyła się, zwłaszcza na terenie Łowickiego, Łęczyckiego i Rawskiego. (…) W latach międzywojennych w wielu rodzinach chłopskich znalazły zastosowanie przetwory owocowo‑warzywne. Przyrządzano wówczas na potrzeby własne, soki z jagód, włochyń, jeżyn i wiśni. Po II wojnie światowej zaszły duże zmiany w pożywieniu chłopskim. Posiłki zaczęto jadać w innych godzinach i stawały się one coraz bardziej urozmaicone. Obiady są urozmaicone. Obejmują różne zupy, kluski, ziemniaki, kapustę, mięso, sałatę, ogórki, kompoty, czasem wódkę. (…) Do najbardziej pospolitych napojów na wsi łowickiej należało mleko i woda studzienna (…). Niekiedy by podnieść walory smakowe wody dodawano do niej soku wiśniowego (Jan Piotr Dekowski, op. cit.). Sok wiśniowy podawano wówczas na łowickiej wsi jako dodatek do prażuchy i porki, a nawet zaprawiano nim wódkę. Powstałe w 1907 roku Kółko Ziemianek, czyli Kółko Kobiet Łowicko-Brzezińskie w swoim programie propagowało rozwój nauki prowadzenia gospodarstw domowych. Jako że dostęp do produktów wytwarzanych w wielu dziedzinach metodą produkcji przemysłowej był ograniczony, chętnie korzystano z wytworów domowych kuchni, zaopatrując spiżarnie na miesiące zimowe. Ważnym elementem kultury wiejskiej w Łowickiem był też swego rodzaju nacisk społeczny, by każda gospodyni mogła pochwalić się bogatą i różnorodną zawartością własnej spiżarni, o czym wspominały podczas rozmów gospodynie z Urzecza i Wygody – mieszkanki podłowickich wsi. Fakt korzyści dla rodzin wiejskich z dzielenia się wiedzą związaną z prowadzeniem domu podkreślał program nauczania w Publicznej Szkoły Przysposobienia Gospodyń Wiejskich w Dąbrowie Zduńskiej. Przykładem są przepisy na kompoty, w tym na kompot wiśniowy, z zachowanego z tamtego okresu (z 1946 roku) zeszytu szkolnego jednej z uczennic. Kompot wiśniowy spożywany jest głównie sam lub po niewielkim rozcieńczeniu jako napój. Można zabielić go śmietaną i podać z kluskami lub makaronem jako zupę. Z chwilą uruchomienia dużego zakładu przetwórstwa owoców i warzyw rozpoczęła się jego produkcja metodą przemysłową, o czym świadczy zachowana prosta w swej formie etykieta z 1967 roku. Dopiero produkcja soków i napojów wyparła z rynku ten asortyment, ale coraz częściej spotykamy na półkach sklepowych słoje z kompotem. Powrót do tej tradycji związany jest z nieskomplikowaną technologią, ale przede wszystkim ze swego rodzaju sentymentem: przypomnieniem smaków dzieciństwa.