Wygląd:

Gęsta jednolita masa z agrestu.

Kształt:

W zależności od naczynia, w którym się znajduje.

Rozmiar:

Zależna od naczynia, w którym się znajduje.

Barwa:

Pomarańczowo-jasnobrązowa.

Konsystencja:

Gęsta jednolita masa o konsystencji półpłynnej do prawie stałej.

Smak:

Smak słodko-kwaśny z wyczuwalnym smakiem wanilii i ajerkoniaku. Zapach charakterystyczny dla smażonych owoców o wyczuwalnym intensywnym zapachu wanilii.

Tradycja:

Osse to wieś położona niedaleko Łodzi, która dawniej była wsią folwarczną o typowo rolniczym charakterze ukierunkowanym na grunty ogrodowe. W przydomowych ogrodach uprawiano duże ilości agrestu, którego krzewy zachowały się do dziś. Z owoców agrestu gospodynie przygotowywały kompoty, a także konfitury, z których najpopularniejszą jest konfitura agrestowa z dodatkiem ajerkoniaku. „Owoce trzeba umyć, marne wyrzucić, namoczyć. Najlepiej w alkoholu, a jak nie to w occie. Później gotować z wodą i cukrem aż będzie mieciuśki. Odcedzić i przetrzeć – jakieś sito albo durszlak. I od nowa do syropu gotować, dodać prawdziwej wanilii. Utrzeć jaja z cukrem i śmietanką, dodać powoli spirytus, cały czas mieszać. Jak się przegryzie to dodać trochę do konfitury. Resztę odstawić na później i gotowe. Co się nie zje od razu w weki” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami gminy Stryków). Dodatek ajerkoniaku oraz wanilii nadaje konfiturze niepowtarzalny smak i aromat. „Konfitura z agrestu jest kwaskowata-cierpka. Dobrze jest jak się ją zaciągnie takim słodziutkim adwokatem, mówią też ajerkoniakiem. Ma lepszy taki łagodny smak z wyczuwalnym alkoholem i jest słodsza” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami gminy Stryków). Receptura na konfiturę przekazywana była z pokolenia na pokolenie podczas spotkań oraz kursów gotowania.