Wygląd:

Jednolita, biała masa serowa łatwa do rozsmarowania.

Kształt:

W zależności od użytego opakowania

Rozmiar:

W zależności od użytego opakowania

Barwa:

Barwa biała na zewnątrz i w przekroju

Konsystencja:

Jednolita, łatwa do rozsmarowania, plastyczna

Smak:

Smak i zapach charakterystyczny dla przetworów z mleka koziego

Tradycja:

Ser od dawnych czasów był jednym z najczęściej spożywanych produktów w Polsce, a jego metoda produkcji opisywana była w wielu polskich publikacjach: „Sery wyrabiano przeważnie ze zsiadłego odciągniętego mleka. Podgrzane mleko wlewano w lniany kawałek płótna, który nazywano wykładonką. Po związaniu zawartości, wykładonkę wieszano nad naczyniem, do którego powoli spływała serwatka. (…) Zaprawiony twaróg znów wiązano w wykładonkę i wkładano do prasy, aby usunąć z niego pozostałe resztki serwatki oraz nadać mu odpowiedni kształt. W Łowickiem do wyciskania serów używano trzech rodzajów pras: ważonych, czyli dygowych, śrubowych i klinowych. Pierwsze posiadały poza dwoma deskami, między którymi umieszczano ser, długie ramię drewniane lub żelazne obciążone z jednego końca odpowiednim ciężarem. Ramię to, na skutek wspomnianego obciążenia, uciskało z dużą siłą górną deskę, a ta z kolei ser leżący na kolistym wydrążeniu, w którym znajdował się otwór lub rowek ściekowy. Ser po wyciśnięciu w prasie wykładano na drewniane denko, najczęściej razem z lnianą tkaniną, w którą był zawiązany. Prasy śrubowe były stojące i wiszące. Te ostanie należały raczej do obiektów rzadszych i występowały głównie na obszarze Sochaczewskiego” (J. P. Dekowski, „Z badań nad pożywieniem ludu łowickiego (1880-1939)” [w] „Prace i Materiały Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi”, Seria Etnograficzna nr 12, Łódź 1968). Kozi twaróg z Eufeminowa wytwarzany był na terenie województwa łowickiego po zakończeniu II wojny światowej. Tereny powojenne były zniszczone, a gospodarstwa ubogie w zwierzęta hodowlane. Z biegiem czasu mieszkańcy terenów łowickich zaczęli dostosowywać ziemię do różnego rodzaju upraw roślinnych, a w gospodarstwach pojawiała się coraz większa liczba zwierząt. Głównie hodowano kozy, które bardzo dobrze przystosowały się do ciężkich warunków i często były jedynymi „żywicielami” rodziny. Z pozyskiwanego mleka koziego zaczęto wytwarzać sery, które zaspokajały potrzeby rodziny, a ich nadmiar sprzedawano na targach. Białka sera koziego zwierają wszystkie niezbędne aminokwasy, których organizm człowieka sam nie potrafi wytworzyć. Oprócz tego ser kozi zawiera witaminy A, D, E, B i C, sole mineralne, jest bogatym źródłem wapnia i co ważne zawiera mniej cholesterolu niż sery krowie. Białka w twarogowym serze kozim są bardzo łatwo przyswajalne przez organizm, dlatego sery te mogą być wykorzystywane w żywieniu osób z chorobami przewodu pokarmowego. Systematyczne spożywanie serów z mleka koziego wzmacnia organizm, zwiększa odporność na stres i choroby, zapobiega osteoporozie, wzmacnia pamięć.