Wygląd                                     

Utłuczona marchew z ziemniakami., okraszona skwarkami, lub z masłem

Kształt 

Zwarta masa

Wielkość

Zależnie od przewidzianej porcji

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Jasno pomarańczowa, z widocznymi kawałkami marchwi i ziemniaków

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Lepka

Smak i zapach

Przyjemny, warzywny, marchwiowo-ziemniaczany, zapach masła i skwarek

Tradycja

Marchew po mazursku, jest potrawą silnie zakorzenioną w odwiecznej tradycji kulinarnej regionu Warmii i Mazur. Prawdopodobnie od XVI wieku za sprawą niemieckich przesiedleńców, których rzesze nadciągały w pruskie strony, pojawił się zwyczaj spożywania marchwi oraz grochu okraszonego słoniną. Tradycja ta, na stałe wpisała się, w zakres pożywienia wiejskiej ludności. „Obiad podawano o dwunastej. Pracującym w polu zanoszono go w „spójnikach” – dwojakach glinianych lub blaszanych. Na obiad była „strawa”, tj. duszona na gęsto marchew (…) okraszona skwarkami, a w dni postne masłem, albo oleje” (Warmiacy i Mazuzrzy. Życie codzienne ludności wiejskiej w I połowie XIX wieku. praca zbiorowa pod red. Bogumiła Kuźniewskiego, Towarzystwo Przyjaciół Olsztynka, Olsztynek, 2002, str. 64)

Mazurzy z oporem nabierali przekonań do nowo przybyłych, jadalnych roślin. W 1766 roku komisja, której zadaniem było stworzenie nowej ordynacji krajowej, czyli zbioru przepisów regulujących życie na całym terytorium warmińsko-mazurskim, opracowała dokument mówiący o znaczeniu spożywania warzyw i owoców. Wówczas zmianom uległy nawyki żywieniowe chłopów warmińskich. Nastąpiło przekonanie ludność do zastąpienia tradycyjnych pokarmów mącznych, ziemniaczanymi oraz mlecznych, warzywami. Zgodnie z ordynacją, każde gospodarstwo musiało posiadać przydomowy ogród warzywny. Wyhodowane w warzywniakach dary natury, stały się podstawą codziennego pożywienia, urozmaicały podstawowe dania i stanowiły zapasy na długie, zimowe miesiące.

Do przygotowania potrawy marchew krojono w kostkę i gotowano na półmiękko w mleku z wodą i solą. Pokrojone w kostkę ziemniaki, dodawano do marchwi i gotowano do miękkości. Całość tłuczono na miazgę tłuczkiem do ziemniaków i doprawiano do smaku solą oraz odrobiną cukru. Potrawę polewano tłuszczem ze skwarkami, lub roztopionym masłem i posypywano natką pietruszki.

Przepis na marchew po mazursku był powszechnie znany wśród wiejskiej i miejskiej ludności. Z czasem wiejska potrawa, wzbogacona i uszlachetniona trafiła na salony, jako doskonały, kremowy i aromatyczny dodatek do przeróżnych mięsnych potraw.