Wygląd:

Całe lub rozdrobnione suszone liście i ulistnione pędy mięty pieprzowej.

Kształt:

Liście podłużne jajowate, brzegiem ostro ząbkowane.

Rozmiar:

Liście całe do 5 cm, rozdrobnione od 1 do 12 mm.

Barwa:

Ciemnozielona.

Konsystencja:

Krucha, sucha w dotyku.  

Smak:

Zapach szczególnie po roztarciu intensywnie mentolowy, smak – początkowo palący, a następnie chłodzący, długotrwały.

Tradycja:

Mięta pieprzowa to jedna z najchętniej stosowanych w ziołolecznictwie roślin. Jej prozdrowotne właściwości odkryto już 3500 lat temu. Znana była prze Chińczyków oraz Hipokratesa, wykorzystywana jako środek przeciwbólowy i pobudzający, leczący mdłości, bóle głowy a nawet żółtaczkę. W medycynie ludowej liście mięty pieprzowej oraz olejek miętowy stosowano w bólach żołądka, zaburzeniach trawienia oraz kolkach jelitowych W Polsce jej uprawa była już znana w XIX w, lecz jej rozwój nastąpił dopiero po II wojnie światowej. Szczególnie okolice Unisławia to rejon, wskazany jako jeden z głównych obszarów koncentracji uprawy mięty pieprzowej w Polsce. W gminie Unisław uprawiano ją w przydomowych plantacjach, ścinano za pomocą sierpa lub kosy, pozostawiano do więdnięcia po czym zbierano i suszono na poddaszu lub innych zaciemnionych miejscach. Z biegiem czasu następowało usprawnienie zbioru – kosy i sierpy zamieniono na kosiarkę. Zmienił się także sposób jej suszenia. Po zwiędnięciu z ciętej mięty na pokosach układano całe kłącza na tzw. kozłach, które pozostawały pod chmurką. Na smak oraz wyjątkowość mięty pieprzowej unisławskiej ma wpływ panujący w tamtym regionie mikroklimat a w szczególności typ gleby obszaru pradoliny Wisły rejonu Basenu Unisławskiego tzw. „moras”, o nadzwyczajnej ilości wapnia i wilgoci. Również rosnące na tym terenie parawany z rzędów starych wierzb powstrzymują wiatry, co pomaga w utrzymaniu olejków eterycznych w ciemnozielonych liściach mięty pieprzowej.