Wygląd:

Gęsta klarowna ciecz.

Kształt:

Opakowanie jednostkowe – butelki i gąsiorki – szklane lub kamionkowe.

Barwa:

Barwa od jasno żółtej, złocistej przez bursztynową do bordowej.

Konsystencja:

Płynna, lepka.

Smak:

Miodowy z nutą owocową lub korzenną.

Dodatkowe Informacje:

Zawartość alkoholu 12-15%. Dodatkiem smakowym mogą być soki (moszcz) owocowe, chmiel, kwiatostan lipy, czarnego bzu, dzikiej róży lub korzenne. Wartości smakowe można również podkreślić rodzajem miodu, np. lipowym czy akacjowym.

Tradycja:

Tradycje pszczelarskie i miodosytnicze na ziemiach polskich sięgają czasów pierwszych Piastów, a poprzez wzmianki o miodach czy trójniakach w „Panu Tadeuszu” i „Trylogii” są utrwalone w klasyce literatury polskiej. Istniały także na Ziemi Lubuskiej, regionie historycznie związanym z Wielkopolską, Łużycami i Dolnym Śląskiem w średniowieczu i wiekach późniejszych. Tradycje miodosytnicze posiadali także repatrianci z Kresów Wschodnich, którzy według spisu z 1950 roku stanowili w ówczesnym województwie zielonogórskim 43,9% ludności. Ciągłości wspomnianej tradycji dowodzi publikacja Romualda Wróblewskiego pt. „Miodosytnictwo – Rozprawa o miodach pitnych i dawnej gościnności”, Łódź 2001, w której bardzo szczegółowo opisał on historię bartnictwa i produkcji miodów pitnych na ziemiach polskich i sąsiednich, od średniowiecza do czasów nam współczesnych, od Śląska aż po Kresy. Z ziemią śląską związane jest nazwisko Jana Dzierżona, uczonego, krzewiącego wiedzę o pszczelarstwie i wytwarzaniu miodów pitnych. Z Lwowem natomiast związany był profesor Teofil Ciesielski, autor wielu publikacji książkowych z zakresu pszczelarstwa oraz omawiających i propagujących wyrób miodów pitnych. Po drugiej wojnie światowej produkcja miodów pitnych została uregulowana w Polsce w roku 1948 ustawą o produkcji win, moszczy winnych i miodów pitnych oraz o obrocie tymi produktami (Dz. U. 1948, nr 58, poz. 462). Miody pitne były produkowane w latach 1953-1960 przez Lubuską Wytwórnię Win w Zielonej Górze oraz w latach 1961-1965 m.in. przez wytwórnię Gorzowskich Zakładów Spożywczych Przemysłu Terenowego, co dokładnie opisał Bogdan Kres w swojej pracy „Winiarstwo na Ziemi Lubuskiej”. Wymienione wytwórnie już nie istnieją, ale miód pitny dalej cieszy się powodzeniem, co łatwo zaobserwować na lokalnych świętach wina i miodu i podczas okolicznościowych degustacji. Lubuskie trójniaki z okolic Zielonej Góry nieraz zwyciężały w regionalnych konkursach. Kultywowana jest też produkcja kamionkowych butelek i gąsiorków wyśmienicie nadających się do prezentacji i przechowywania miodów pitnych.