Wygląd        

Płyn

Kształt 

Przyjmuje kształt naczynia

Wielkość

W zależności od pojemności naczynia, w którym się znajduje

Barwa 

Bursztynowa, klarowna

Konsystencja

Płynna, lepka

Smak i zapach

Miodowo-korzenny

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Rakszawa to jedna z największych w Polsce wsi, położona w województwie podkarpackim, w obrębie Płaskowyżu Kolbuszowskiego w Kotlinie Sandomierskiej.

W połowie XIX wieku w okolicy wsi Rakszawa rozpoczęła się intensywna działalność gospodarcza i budowalna. Powstał browar, fabryka likierów i rosolisów, rafinerie spirytusu, cukrownie, spichlerze i chmielarnie.

Likier to słodki i gęsty, wysokoprocentowy alkohol. Produkcję likierów zapoczątkowali mnisi, wytwarzając przeróżne środki lecznicze. Aby zneutralizować gorycz ziołowych eliksirów, dodawali do nich cukier. Zamiast cukru, w trakcie produkcji likieru można użyć miodu, glukozy oraz karmelu.

Miodówka staropolska to nalewka spirytusowa sporządzana na bazie miodu gryczanego i wielokwiatowego z dodatkiem wody oraz przypraw korzennych. Miód wykorzystywany przy produkcji miodówki staropolskiej, powinien być najwyżej jakości, pozyskany z przydomowej pasieki. W celu zachowania wszystkich walorów smakowych i zdrowotnych nalewki ważne jest, aby w trakcie przygotowywania jej wszystkie składniki łączyć na zimno. 

Produkcja miodówki staropolskiej jest długotrwała. Im dużej trwa proces jej klarowania i leżakowania, tym lepszy otrzymuje się trunek. W pierwszym etapie wytwarzania miodówki, przyprawy korzenne, czyli goździki, imbir oraz cynamon, zalewa się 70% spirytusem pozostawiając na około dwa tygodnie. Miód miesza się z ciepłą (nigdy gorącą) wodą oraz zaprawą korzenną. Następnie przelewny jest do szklanego naczynia i pozostawiony na około sześć miesięcy. Po tym czasie należy oddzielić klarowną miodówkę od osadu, odlewając ją z naczynia. Nalewkę najlepiej przechowuje się w szklanych, niczym zanieczyszczonych butelkach.