Wygląd:

Owoce cylindryczne, średnio długie, zielone z jaśniejszymi smugami, typu grubobrodawkowego, w przekroju mięsiste i jędrne z widocznymi nasionami

Kształt:

Owalny

Rozmiar:

5-10 cm

Barwa:

Zielona

Konsystencja:

Ścisłe, jędrne, chrupiące

Smak:

Smak w zależności od czasu fermentacji: ogórek małosolny – lekko kwaśny z charakterystycznym posmakiem świeżej fermentacji, delikatnie słony niepowtarzalny smak i zapach dzięki mikroelementom zawartym w naturalnej solance ze źródeł solankowych znajdujących się na wyspie Solnej w Kołobrzegu ogórek kiszony – bardziej kwaśny, o niepowtarzalnym smaku i zapachu czosnku, kopru i chrzanu.

Dodatkowe Informacje:

Surowiec wykorzystywany do wytwarzania tego produktu tradycyjnego (ogórek, czosnek, chrzan, koper) uprawiany jest na ziemi kołobrzeskiej przy zachowaniu zasad uprawy ekologicznej. Cechą charakterystyczną tego specjału jest wykorzystanie w przetwórstwie naturalnej wody solankowej pozyskiwanej ze źródła solankowego nr 18 w Kołobrzegu odkrytego i wykorzystywanego od VII-VIII wieku. Zawartość mikroelementów w solance nadaje ogórkowi kołobrzeskiemu, tradycyjnie przygotowywanemu od pokoleń, niepowtarzalny smak i zapach.

Tradycja:

Stare fotografie oraz pisane źródła historyczne informują o wykorzystywaniu źródeł solankowych począwszy od VII-VIII wieku. Źródła te wypływały po obu brzegach Parsęty. Otoczenie prawobrzeżnych źródeł nazywano w czasach słowiańskich Solną Górą (później z niemiecka Syllenberg), lewobrzeżne zaś, znajdujące się na wyspie Solnej – Salzberg. Przez całe średniowiecze obydwa źródła eksploatowane były równolegle. Przeszłość kołobrzeskiej solanki ma nadzwyczaj bogatą kartę. Znane od najdawniejszych czasów i od dawna użytkowane przez człowieka słone źródła, dające pierwotnie poszukiwaną krystaliczną sól, później zaś leczące różne ludzkie dolegliwości, rozsławiły Kołobrzeg. O wspaniałych ogórkach małosolnych i kiszonych przygotowywanych na solance kołobrzeskiej mówiło się od zawsze. Z relacji Polaków, którzy podczas II wojny pracowali jako przymusowi robotnicy Rzeszy na ziemiach zachodnich oraz osadników, którzy zasiedlali ziemię kołobrzeską, wiadomo, że solanka od dawnych czasów była wykorzystywana do kiszenia ogórków. Świadczą o tym fotografie byłych mieszkańców tych ziem, znalezione na poddaszu domu, którego historia sięga lat sprzed I wojny światowej. Osadnicy tych ziem od pierwszych lat powojennych, czyli od 1945 roku, zaczęli wykorzystywać „dobra natury” do celów spożywczych, m.in. znaną już „słoną wodę”. W gospodarstwach domowych stosowano ją przy przygotowaniu przetworów na zimę, w tym również do kiszenia ogórków. Receptury przekazywane były z pokolenia na pokolenie jako żywe słowo. Miało to zachować oryginalność produktu. Ogórek kołobrzeski przygotowywany jest następująco: na 100-litrową beczkę ogórków potrzeba 30-35 dag czosnku, 30-40 dag korzenia chrzanu (do ogórków małosolnych wystarczy użyć liści chrzanowych), 30-35 dag łodyg kopru (z kwiatostanem). Ogórki układa się warstwami, przekładając pozostałymi dodatkami, takimi jak chrzan, czosnek i koper. Zawartość beczki zalewa się solanką. Do kiszenia ogórków w słojach typu „Twist”, należy dobrać te same składniki, lecz w innych proporcjach. Ogórki układa się wtedy w słojach ciemną stroną ku dołowi raczej ściśle, dodając 1-2 ząbki czosnku, pasek korzenia chrzanu, kawałek łodygi kopru, a następnie wszystko zalewa się solanką, zamyka słoiki i odstawia produkt do fermentacji.