Wygląd:

Zupa z widocznymi oczkami tłuszczu, kawałkami mięsa, gotowanymi ziemniakami, kapustą i innymi warzywami oraz pokrojonymi na kawałki suszonymi grzybami, nie zabielana.

Barwa:

Żółtawo-brązowa, widoczne kawałki warzyw – kolorowe.

Konsystencja:

Dość zawiesista, ale nie za gęsta.

Smak:

Zapach gotowanej kapusty i innych warzyw, smak mięsno-warzywny.

Tradycja:

Parzybroda to charakterystyczna dla kuchni wielkopolskiej zupa z kapusty. „…do bardziej oryginalnych potraw z warzyw charakterystycznych dla kuchni wielkopolskiej należały i należą: zupa z kapusty włoskiej zwana parzybrodą…” („Tradycyjne potrawy wielkopolskie”, red. Jerzy Szyło, Jan Gawęcki). Jej nazwa wzięła się stąd, że gorące liście kapusty przylepiały się do brody jedzącego i parzyły ją. Podstawowymi składnikami zupy są kapusta włoska oraz ziemniaki. Pokrojoną kapustę kładzie się do garnka i gotuje razem z ziemniakami. Gdy warzywa zmiękną, dodaje się zasmażkę. Zupę gotowano również na wywarach mięsnych i wtedy nie dodawano zasmażek: umyte i pokrojone w kostkę mięso gotowano z grzybami i przyprawami do miękkości. Oczyszczoną i pokrojoną kapustę oraz obrane i rozdrobnione warzywa zalewano przecedzonym wywarem mięsnym i gotowano około 40 minut. Na końcu dodawano mięso i przyprawy do smaku (sól i pieprz). „…Ze świeżej kapusty gotuje się parzybrodę. Pokrojoną kapustę kładzie się do garnka i gotuje razem z ziemniakami. Po ugotowaniu zupę zalewa się mlekiem lub krasi tłuszczem. Coraz częściej parzybrodę gotuje się z włoskiej kapusty. Bywa, że do parzybrody dokłada się mąkę zasmażoną na tłuszczu” („Kultura Ludowa Wielkopolski”, pod red. J. Burszty, t. II, Poznań 1964). Tak przyrządzoną zupę podawano z razowym chlebem.