Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                   

Piróg z zewnątrz lekko brązową skórką; w przekroju widoczne składniki

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Podłużny

Wielkość

Zazwyczaj piróg o długości około 35 cm

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Skórka złota do lekko brązowej, w środku barwa od białej do szarości

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Skórka  twarda, w środku pulchny, miękki, wilgotny, dobrze się kroi

Smak i zapach

Smak lekko słodki z wyraźną nutą kwaskowości

Zapach aromatyczny, cebulowy

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Chleb od pokoleń był i jest symbolem dostatku i pomyślności. Pieczony był i spożywany w każdym domu. Przy okazji wypieku chleba, gdy piec był już dobrze nagrzany wypiekano również piroga z cebulą, ziemniakami i białym serem. Piróg to ciasto z pszennej mąki, pieczone w blachach w piecu. Pierwotnie ciasto na pirogi pieczone przygotowywano tak samo jak na chleb, dopiero w okresie międzywojennym gospodynie zaczęły dodawać do niego drożdże.

Ciasto drożdżowe to ciasto wymagające, aby osiągnęło swój zamierzony kształt, wygląd i konsystencję potrzebne jest zachowanie odpowiednich proporcji składników. Dokładnie napowietrzone (wyrobione) – „aż odchodzi od ręki” jest gwarancją sukcesu. Konieczne jest również dokładne (szczelne) zawinięcie w ciasto farszu, składającego się z białego sera, ziemniaków oraz cebuli.

Piróg z cebulą, ziemniakami i białym serem to tradycyjne danie mieszkańców Lubelszczyzny. Jest to danie, które wymaga dużych i dobrze nabytych umiejętności, które przechodziły z gospodyni na gospodynię (babcia, matka, córka). W czasach biedy spożywany był w polu przez rolników przy koszeniu zboża, kopaniu ziemniaków, jak również na uroczystościach np. weselach. Tradycja wypieku piroga z cebulą, ziemniakami i białym trwa do dziś przez gospodynie, a także przez koła gospodyń wiejskich.