Wygląd:

Jednolity mięsień – fragment półtuszy, pozbawiony kości, pochodzący ze schabu, wędzony.

Kształt:

Walec o nieregularnym kształcie, na przekroju zbliżony do okręgu lub lekko eliptyczny.

Rozmiar:

Waga około 2,5 do 3 kg.

Barwa:

Na przekroju jasnoróżowa, na powierzchni jasnobrązowa, charakterystyczna dla wyrobu wędzonego drewnem dębowym.

Konsystencja:

Konsystencja zwarta, lekko krucha i soczysta.

Smak:

Dobrze wyczuwalne w smaku naturalne przyprawy i zioła użyte do marynaty.

Tradycja:

Wąchock to miasto nad rzeką Kamienną posiadające wspaniałą i bogatą historię, która od 1179 r. nierozerwalnie związana jest z zakonem O.O Cystersów. Rozwijający się klasztor i jego działalność prowadzona w formie gospodarki rolno-hodowlanej miały istotny wpływ na codzienne życie i zajęcia mieszkańców. Cystersi przyczynili się do wykształcenia się miasta o charakterze handlowo-usługowym. Tradycje produkcji wędliniarskiej i rzeźniczej w Wąchocku sięgają czasów przedwojennych. Wyroby z Wąchocka znane były i są po dziś dzień w Starachowicach, Skarżysku i innych okolicznych miejscowościach. Polędwicę tradycyjną w Wąchocku wytwarza się zgodnie z recepturą przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Z otrzymanego po uboju świni schabu usuwa się kości, uzyskując jeden chudy mięsień. Następnie sporządza się mieszankę peklującą z soli oraz przypraw (goździków, liści laurowych, kolendry, rozmarynu). Częścią mieszanki naciera się mięso i umieszcza je w piwnicy w kamiennych peklownikach na 1-2 dni. Do pozostałej części mieszanki dodaje się wodę, uzyskując marynatę, którą zalewa się mięso. Marynowanie mięsa trwa około 10-14 dni. Po wyjęciu z marynaty mięso odsącza się na drewnianych kratkach, dzieli na dwie części, na końcu każdej wiąże pętelkę do zawieszenia w wędzarni. Wędzi się dymem z drewna drzew liściastych, najczęściej dębowego przez 1 do 1,5 godziny. Tak uwędzoną polędwicę parzy się w gorącej wodzie przez 0,5 do 1 godziny, a następnie studzi. Polędwica z uwagi na swą cenę była uznawana za produkt luksusowy. Tylko nieliczni mogli sobie pozwolić na jej zakup. Dlatego też wytwarzano ją w niewielkich ilościach, głównie w okresie świąt Bożego Narodzenia i Wielkanocy.