Wygląd:

Gęsta ciecz

Barwa:

Barwa jasno czerwona, malinowa.

Konsystencja:

Zawiesista, lepka.

Smak:

Smak i zapach dojrzałych w słońcu malin

Dodatkowe Informacje:

Zawartość alkoholu około 35% Nalewka malinowa dzięki dużej zawartości witaminy C oraz właściwościom napotnym może być używana leczniczo jako środek zapobiegający przeziębieniom.

Tradycja:

Od lat nalewki należą do tradycyjnych polskich alkoholi podawanych gościom w czasie świąt oraz spotkań i uroczystości rodzinnych. Początkowo przyrządzano je tylko na dworach szlacheckich, z czasem również w domach mieszczańskich i bogatszych chłopów. Na wsiach Polski środkowej do uzupełnienia spiżarni domowej wykorzystywano płody roślin dziko rosnących, np. malin. Niektóre rośliny i ich owoce zbierano co roku, inne tylko w latach nieurodzaju. Przygotowanie nalewki wiązało się także z dostępnością cukru i wysokoprocentowego alkoholu. Znane i cenione ze względu na swoje właściwości lecznicze były nalewki ziołowe otrzymywane poprzez macerację alkoholem roślin leczniczych, np. malinówka, listkówka. Wykorzystywane były przy leczeniu przeziębienia, jako lek przeciwgorączkowy czy w zaburzeniach przewodu pokarmowego. W XVI, XVII i XVIII wieku nalewki ziołowe, których znano kilkadziesiąt rodzajów (w tym m.in. lawendowe, konwaliowe, fiołkowe, poziomkowe, malinowe, jeżynowe), zwano wódkami leczniczymi. Ratafie to „słodkie wódki sporządzane od dawna w gospodarstwach domowych z mieszaniny soków i nalewów owocowych. Przez zmianę wzajemnego stosunku ilości pobieranych składników oraz regulowania zawartości cukru i alkoholu można otrzymać wielką rozmaitość tych wyrobów, wspaniałych niekiedy, jak to mówiły nasze babki <nalewek domowych>. Ratafie można podzielić na dwie grupy: ratafie o przewadze smakowo-zapachowej jednego owocu, jak np. ratafia wiśniowa lub morelowa, w których jeden owoc potraktowany jest jako surowiec podstawowy, oraz ratafie mieszane, o zaokrąglonym zapachu i smaku owocowym i o tak dobranym składzie, że żaden z owoców nie uwydatnia się zbyt silnie (…)” (J. Cieślak, „Od abboccato do żubrówki”, Warszawa 1978). Przepis na ratafię malinową jest zwyczajowo przekazywany z pokolenia na pokolenie i można go znaleźć w publikacjach z początku XX wieku: „Ile się bierze spirytusu trzy razy pędzonego, tyle malinowego soku. 2 łuty goździków i 2 łuty potłuczonych śliwkowych pestek, postawić w ciepłem miejscu, a po paru tygodniach dobra do użycia” (Poradnik dla młodych gospodyń „Praktyczny Kucharz Warszawski”, Warszawa 1906). Nalewka jest nastawiana co roku i wykorzystywana przede wszystkim w okresie jesiennym w czasie deszczowych dni jako środek zapobiegający przeziębieniom.