Wygląd:

Placki z ciasta drożdżowego, posypane na wierzchu cukrem pudrem.

Kształt:

Okrągły czasami owalny, obustronnie wypukły. Na przekroju kształt zbliżony do mocno spłaszczonego okręgu.

Rozmiar:

Średnica placków 8-10 cm, grubość placka około 1,5-2,5 cm.

Barwa:

Brązowa z charakterystyczną jaśniejszą – żółtawą obwódką w połowie grubości placka. Wewnątrz placki koloru jasnożółtego.

Konsystencja:

Miękkie, sprężyste, pulchne ciasto.

Smak:

Placki mało słodkie z drożdżowym posmakiem.

Tradycja:

Ruchańce drożdżowe zwane plackami ruchanymi, racuchami lub racuszkami to okrągłe czasami owalne, wypukłe placki drożdżowe, przygotowywane z mąki, drożdży, mleka, niewielkiej ilości jaj i roztopionego, ciepłego masła. Przygotowywano je głównie podczas karnawału, ale także bez okazji na podwieczorek zazwyczaj dla dzieci. „Drożdże rozetrzeć z łyżką cukru, łyżką mąki i łyżkami mleka, pozostawić do wyrośnięcia. Do miski wsypać około 2 szklanek mąki pszennej, dodać jajka – wymieszać. Potem ciepłe mleko z masłem, cukrem i solą – składniki połączyć. W czasie wyrabiania podsypać mąką. Formować placuszki z urwanego kawałka ciasta, pozostawić do wyrośnięcia. Na patelni uszykować olej lub smalec i w małej ilości tłuszczu smażyć – wolno, żeby się przepiekły” (Wywiad etnograficzny z mieszkańcami Kościelnej Wsi). Dawniej przygotowywane były na wielkość patelni, obecnie robi się je dużo mniejsze i różnej wielkości. Jest to potrawa szybka w przygotowaniu i niewymagająca dużych nakładów pracy. Ruchańce można jeść same lub na słodko, z cukrem, powidłami, marmoladą. Dawniej podawano je z twarożkiem, a nawet z żurem. „Placki jedzono same jako deser posypane cukrem pudrem, ale kiedyś w domu teściowej jedzono krojone w paski jak chleb (pieczono placki takie duże jak patelnia) posmarowany masłem” (Wywiad etnograficzny z mieszkańcami Kościelnej Wsi). Do dziś cieszą się dużą popularnością na Kujawach, a gospodynie wielokrotnie prezentują je na konkursach kulinarnych i na różnego rodzaju jarmarkach, kiermaszach czy dożynkach.