Wygląd:

Grubo rozdrobniona wędlina w galaretowatej masie. Na przekroju widoczne ręcznie krojone kawałki ozorków i serc wieprzowych oraz gotowanego mięsa z głów w galaretowatej masie.

Kształt:

Kulisty lub nerkowaty.

Rozmiar:

Od ok. 0,5 kg do ok. 2 kg.

Barwa:

Od białej poprzez odcienie różu i beżu do ciemnobrązowej. Na przekroju barwa marmurkowa od różowej do lekko brązowej.

Konsystencja:

Zwięzła, elastyczna, sprężysta.

Smak:

Zdecydowany, charakterystyczny dla gotowanych ozorków wieprzowych oraz głowizny. Zapach i aromat świeżych przypraw.

Tradycja:

Tradycja wytwarzania salcesonu wiejskiego na Ziemiach Lubuskich sięga okresu powojennego, kiedy to w ramach przesiedlania na ziemie te przybywali ludzie z kresów wschodnich. Z powodu kryzysu finansowego, który panował w tamtych czasach oraz powiązanych z tym trudności pozyskania produktów spożywczych, mieszkańcy starali się starannie wykorzystać każdą część z uboju trzody. Przepis na salceson wiejski, przywieziony przez przesiedleńców z okolic Tarnopola i Lwowa, rozpowszechniany był pośród społeczności wiejskiej przez rzeźników, którzy oprawiali mięso u gospodarzy. Dzięki temu w gospodarstwach, w których hodowano trzodę zawsze przygotowywano salceson. „Salceson wiejski musi zawsze być taki sam, zawsze robiono go z tych samych świńskich elementów, czyli głowizna, serca, ozorki oraz kawałki mięsa, dodawał takie same przyprawy” (wywiad przeprowadzony z mieszkańcami miejscowości Wrzesina). Duży wpływ na smak salcesonu wiejskiego, wyróżniający go spośród innych, ma rodzaj użytych składników, odpowiednia ich ilości oraz rodzaj przypraw. Salceson wiejski, niegdyś przeznaczony dla uboższych warstw społeczeństwa, z czasem stał się wysokiej jakości wyrobem poszukiwanym przez mieszkańców pobliskich miast. „(…) salceson wiejski to „król” wśród podrobów i tak był postrzegany wśród kresowiaków. Niejednokrotnie stawiany wyżej jako wyrób niż kiełbasa lub nawet wędzonki. Salceson wiejski by zawsze podawany przy okazji świąt oraz spotkań rodzinnych. Spotykał się z zainteresowaniem nie tylko domowników, ale także osób, które nas odwiedzały i miały okazję go zdegustować.” (wywiad przeprowadzony z mieszkańcami miejscowości Żagań).