Wygląd:

Mięso upieczone o kolorze złotobrązowym, po przekrojeniu jasnobrązowe z widoczną kiełbasą. Na skórce widoczne ślady nitki bawełnianej.

Kształt:

Naturalny kształt schabu – walec, na przekroju owalny.

Rozmiar:

Zależy od wielkości surowego schabu.

Barwa:

Złotobrązowa na zewnątrz, na przekroju jaśniejsza z widocznym ciemniejszym owalnym kawałkiem kiełbasy.

Konsystencja:

Miękkie, soczyste mięso.

Smak:

Pieczonego mięsa, wyczuwalny aromat kminku i czosnku.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Tradycyjny stół śląski sprzed I wojny światowej był bardzo skromny. Spożywano wówczas przede wszystkim zupy: z jarzyn, polewki mleczne, kartoflanki, ziemniaki z kwaśnym mlekiem, kwaśną kapustę, fasolę. Mięso pojawiało się niezmiernie rzadko. W okresie międzywojennym sytuacja uległa niewielkiej poprawie, miały na to wpływ dawne przyzwyczajenia. Kuchnia śląska to głównie regionalne potrawy obecne niegdyś na stołach robotniczych i chłopskich. Geneza tych potraw tkwi w tradycyjnej kuchni, która funkcjonowała w oparciu o samowystarczalność i wymianę towaru wiejskich społeczności. Codzienna kuchnia śląska była raczej biedna i jednostajna. Za to w święta i uroczystości rodzinne suto zastawione stoły. W tradycyjnej kuchni śląskiej wieprzowina była podstawowym produktem mięsnym, spożywanym najczęściej w formie wędzonki. Nawet w najbiedniejszych gospodarstwach hodowano świnie. Czyniono to troskliwie przez dziesięć miesięcy, po czym następowało świniobicie: Świniobicie, urządzano najmniej raz do roku (…). Świniobicie miało zaspokajać zapotrzebowanie gospodarstwa na mięso, a zwłaszcza wysoko dawniej cenioną wędzonkę, która winna starczać „od wieprzka do wieprzka zabijanego zależnie od zamożności jeden do trzech razy w roku” (Pożywienie ludności wiejskiej na Śląsku, Z. Szromba-Rysowa, 1978 r., s. 60). Świniobicie najczęściej następowało jesienią, kiedy wieprzek był odchowany, nie było już upałów, a wyroby i mięso można było dłużej trzymać. Przeważnie też w tym czasie odbywały się najważniejsze uroczystości rodzinne – wesela.