Wygląd:

Schab wędzony wiązany ręcznie sznurkiem.

Kształt:

Kształt zbliżony do walca, w przekroju owalny.

Rozmiar:

Waga około 1-2,5 kg.

Barwa:

Różowa do ciemnoróżowej, na przekroju jasnoróżowa, niekiedy może występować szaro-zielone oczko pośrodku.

Konsystencja:

Zbita, mało elastyczna, w dotyku lekko szorstka.

Smak:

Smak i zapach odpowiedni dla wędzonek, z wyczuwalnym zapachem liścia laurowego i ziela angielskiego.

Tradycja:

Gmina Markowa leży na urodzajnej równinie w południowo-wschodniej części powiatu łańcuckiego, na pograniczu Podkarpacia i Niziny Sandomierskiej. Markowa jest gminą typowo rolniczą. Średnia wielkość gospodarstw oscyluje w granicach 3-5 ha. Tereny te znane są również z wytwarzania wyrobów wędliniarskich. Duży wpływ na jakość wytwarzanych wyrobów wędliniarskich ma to, że na terenie wsi Markowa i w okolicy nie występują zakłady przemysłowe, które mogłyby zanieczyszczać powietrze, glebę, wodę, przez co tuczniki karmione są dobrej jakości paszą zbieraną z okolicznych pól. Z tak karmionych tuczników przygotowywano m.in. schab wędzony markowski. Z jednej świni można otrzymać łącznie od 4 do 7 kg schabu. „Z mięsa najlepszego gatunku oddzielano schab, który zanurzano w marynacie. Jej podstawą były: liść laurowy, ziele angielskie i sól. Po upływie 10-14 dni schab wiązano sznurkiem i wędzono w wędzarni opalanej drewnem bukowym, jesionowym lub grabem. Okres wędzenia trwał kilka godzin. Potem następowało parzenie i studzenie zimną wodą” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami Markowej). Dawniej schab jadano rzadko, najczęściej na święta, obecnie jadany jest znacznie częściej, bo uważany jest za jedno z najlepszych mięs.