Wygląd:

Ser wędzony z widocznym odbiciem wzoru formy.

Kształt:

W zależności od formy, prostopadłościan albo stożek.

Rozmiar:

W zależności od formy: od 10 dkg do 4 kg.

Barwa:

Zewnętrza jasnobrązowa, na przekroju kremowa.

Smak:

Przyjemny wędzony zapach, lekko słony, delikatny smak.

Tradycja:

Bieszczady znane są jako góry o niezwykle bogatym środowisku przyrodniczym. Naturalne warunki przyrodnicze przyczyniły się do hodowli owiec na tym terenie, szczególnie owiec rasy cakiel, które są bardzo odporne na niekorzystne warunki pogodowe. Owce tej rasy oprócz pozyskiwania z nich wełny, dają również mleko, wykorzystywane do produkcji serów. Do wytwarzania sera bieszczadzkiego wędzonego wykorzystuje się mleko owcze owiec rasy cakiel oraz mleko krowie krów rasy czerwonej polskiej i simentalskiej. W okresie letnim używa się mleka owczego i krowiego, natomiast w okresie zimowym, kiedy owce nie dają mleka, tylko krowiego. Owce podczas wypasu dojone są dwa razy dziennie w specjalnych zagrodach zwanych koszarami. Z koszary mleko przenoszone jest do bacówki, gdzie jest cedzone do „puciery”, mieszane z mlekiem krowim i podpuszczką. Uzyskaną mieszankę podgrzewa się do temperatury ok. 30-35C jednocześnie intensywnie mieszając drewnianym mieszadłem do momentu, aż wytworzy się skrzep i oddzieli serwatka (żętyca). Powstały skrzep zbiera się w grudę i wkłada się do prostokątnej, blaszanej formy z charakterystycznymi dziurkami, przez które przecieka reszta serwatki. Następnie ser moczy się w solance przez ok. 6 godzin i wędzi w wędzarni opalanej drewnem liściastym, najczęściej drewnem olchowym.