Wygląd:

Zbita masa serowa, nadająca się do krojenia nożem. Na przekroju ser jest porowaty z widocznymi, niewielkimi dziurami.

Kształt:

Kształt zarówno zewnętrzny, jak i na przekroju w zależności od użytej formy może być prostokątny lub owalny.

Rozmiar:

W zależności od użytej formy.

Barwa:

Barwa z reguły żółta, może się zmieniać w zależności od użytych przypraw – od pomarańczowej do czerwonej.

Konsystencja:

Produkt miękki, elastyczny.

Smak:

Smak i zapach sera żółtego, oraz w zależności od dodanych przypraw: kminkowy, paprykowy, szczypiorkowy, szynkowy, pietruszkowy, ziołowy, pieczarkowy.

Dodatkowe Informacje:

Bardzo dobra przekąska do piwa i różnych napojów, podawany z pieczywem.

Tradycja:

Lasowiacy to społeczność związana z terenem Puszczy Sandomierskiej odznaczająca się charakterystycznym strojem, obyczajami, gwarą i wierzeniami. Początkowo nieliczni mieszkańcy tego terenu byli niemal odcięci od świata i utrzymywali się prawie wyłącznie z bogactw naturalnych lasów i miejscowych wód. Oprócz łowiectwa, myślistwa i bartnictwa zajmowali się wytapianiem rudy darniowej oraz otrzymywanymi z surowca drzewnego smoły, mazi i węgla drzewnego. Z czasem rabunkowa gospodarka leśna wydatnie zmniejszyła zasoby puszczy, powiększając jednocześnie tereny przydatne do osadnictwa rolniczego. Choć rolnictwo stało się z czasem podstawą gospodarki Lasowiaków, w dalszym ciągu wykorzystywali oni bogactwa leśne, stąd rozwój przemysłów drzewnych i rzemiosł opartych na tym surowcu: ciesielstwa, bednarstwa, kołodziejstwa, meblarstwa i zabawkarstwa. W początkowym okresie rozwoju osadnictwa puszcza przyciągała głównie niepokornych chłopów, uciekinierów z innych stron, którzy w pogoni za wolnością chronili się w nieprzebytych kniejach przed pańszczyzną. Przybywali tu ścigani przez prawo oraz przymusowo osadzani z rozkazu królewskiego jeńcy wojenni. Puszcza Sandomierska była tyglem, w którym mieszały się liczne nacje. Procentowo najliczniej reprezentowana była ludność polska z przeludnionego Mazowsza, ale także z zachodniej Małopolski, a także ruska, tatarska, szwedzka, litewska, wołoska i niemiecka. Powoli następująca asymilacja wszystkich wymienionych narodowości spowodowała wykształcenie nowej jakościowo grupy ludzkiej, różniącej się w wielu dziedzinach gospodarki i kultury od pozostałych. Z informacji zebranych przez pracowników Muzeum Kultury Ludowej w Kolbuszowej podczas badań przeprowadzonych w 1993 roku wynika, że na terenach zamieszkałych przez Lasowiaków ser smażono od bardzo dawna. Na podstawie wywiadu przeprowadzonego z Genowefą Makusak zamieszkałą we wsi Mazury ustalono, że ona sama robiła taki ser, a metody wytwarzania nauczyła się od swojej matki i babci. Według pani Genowefy, taki ser robiono głównie na większe uroczystości rodzinne np. wesela i był to produkt zarezerwowany dla ludzi bogatszych. Tradycja wyrobu tego produktu była przekazywana z pokolenia na pokolenie i jest kontynuowana do dzisiaj. Ser żółty podaje się do chleba lub jako zakąskę do piwa albo wina. Jest smaczny i pożywny. Dawniej robiono ser żółty, aby zabezpieczyć w ten sposób ser biały przed zepsuciem – był to sposób na przedłużenie jego trwałości. Podawano go w czasie żniw, ponieważ jest bardzo pożywny, charakteryzuje się wysokimi wartościami odżywczymi i kalorycznymi.