Wygląd:

Pieczone ciasto z masą serową, posypane na wierzchu kruszonką.

Kształt:

Przyjmuje kształt blachy, najczęściej prostokątny.

Rozmiar:

Prostokąt o wymiarach 42 x 24 cm, waga ok. 3 kg, wysokość ok. 4-5 cm.

Barwa:

Na wierzchu złocisto-brązowa, masa serowa lekko waniliowa.

Konsystencja:

Spód i wierzch twardszy, masa serowa miękka, pulchna.

Smak:

Smak i zapach słodki z charakterystyczną nutą wanilii.

Tradycja:

Na wsiach Polski środkowej jeszcze pod koniec XIX w. ciasta pieczono tylko na Wielkanoc, Zielone Świątki, wesela lub chrzciny. Dawne placki świąteczne przyjmowały skromną formę najczęściej okrągłych bochenków, dopiero w okresie międzywojennym zaczęto rozszerzać ich asortyment. Po drugiej wojnie światowej w pożywieniu chłopskim zaszły bardzo duże zmiany. Kobiety poświęcały wtedy więcej czasu obowiązkom domowym, m.in. pieczeniu i gotowaniu. Rozszerzył się również dostęp do oświaty, dzięki czemu kobiety wiejskie miały więcej możliwości spotykania się we własnym gronie i praktykowania sztuki kulinarnej. W tamtym okresie na terenie Nagawek popularne stało się pieczenie ciast. Jednym z najpopularniejszych ciast pieczonych przez ówczesne kobiety był sernik. Kobiety wypiekały go z ciasta kruchego lub ciasta drożdżowego. Jego głównym składnikiem był dobrze odciśnięty, tłusty twaróg, uszlachetniony jajkami, cukrem i masłem, aromatyzowany najczęściej otartą skórką z cytryny. Często jego wierzch posypywano kruszonką lub polewano lukrem. Sernik ten wytwarzany był według starej, sprawdzonej receptury, co wyróżniało go spośród innych ciast. Do dnia dzisiejszego sernik z Nagawek jest często elementem promocji regionu łódzkiego podczas lokalnych i regionalnych imprez kulturowych. Zdobywa nagrody podczas konkursów kulinarnych w grupie produktów tradycyjnych regionu.