Wygląd:

Prostokąt koloru złocisto-żółtego z widocznymi brązowymi kropkami – rodzynkami.

Kształt:

Prostokąt.

Rozmiar:

Długość 35-40 cm, szerokość 23-25 cm.

Barwa:

Zewnętrzna powierzchnia koloru od jasnozłocistego do ciemnozłocistego. W przekroju barwy od jasnożółtej do kremowej.

Konsystencja:

Konsystencja pulchna, miękka, lekko wilgotna.

Smak:

Smak słodki z lekko cytrynowym posmakiem, o zapachu pieczonego sera, z lekkim aromatem cytryny.

Tradycja:

„Serownik jest to słodkie ciasto, którego głównymi składnikami są: biały dobrze odciśnięty z wilgoci ser, jaja, masło i cukier. W kuchni polskiej serniki (serowce) należą obok mazurków (istnieją również i mazurki serowe) do tradycyjnych specjałów wielkanocnych. Odmian sernika jest wiele. Wypieka się je na spodzie z ciasta kruchego i drożdżowego lub bez spodu. Masę serową przyrządza się również na wiele sposobów, najczęściej jednak aromatyzuje się ją wanilią albom wzbogaca rodzynkami, tartymi migdałami czy smażoną w cukrze skórką pomarańczową. Niekiedy (w celu uzyskania większej spoistości) dodaje się do masy serowej nieco mąki ziemniaczanej lub pszennego grysiku, a w celu podniesienia pulchności – trochę proszku do pieczenia” (Maria Lemnis, Henryk Vitry, „Iskier przewodnik sztuki kulinarnej”, Warszawa 1976). Jakość sernika (serownika) zależy głównie od jakości twarogu, czyli tzw. białego sera. Twaróg do pieczenia ciast musi być świeży i zupełnie suchy. Jeżeli jest za wilgotny, należy go zawinąć w niezbyt cienki, biały, czysty papier i położyć na warstwie złożonego papieru. Po upływie 2-3 godzin papier wchłonie nadmiar wilgoci. Przepis na sernik przekazywany był i jest kolejnym pokoleniom, ponieważ do dnia dzisiejszego jest to jeden z najsmaczniejszych i najbardziej oryginalnych ciast podawanych podczas wesel, chrzcin, imienin i wielu innych uroczystości rodzinnych w Handzlówce. Jak wspomina jedna z mieszkanek Handzlówki do sernika, jako spód robiono najczęściej ciasto drożdżowe. Sera brało się ile było w domu, nie było określonej ilości „na blachę”. Mielono go, następnie dodawano żółtka, masło (nie wolno topić) i cukier. Całość ucierano, pod koniec dodawano ubite białka z jajek z cukrem. Od święta dodawano zapachy – laskę wanilii, rodzynki, które to składniki kupowano w sklepie. Ciasto wykładano do posmarowanej smalcem „patelni”. Jeszcze na trochę odstawiano, żeby podrosło. Następnie wykładano na ciasto utarty ser, a na wierzch układano paseczki z ciasta „na krzyż”. Serownik pieczono razem z innymi ciastami około godziny – czas pieczenia zależał od ilości sera – im więcej go było, tym dłużej trzeba było piec.