Wygląd:

Ryba o zwartej budowie ciała, pokrytej pełną szatą łuskową zachodzącą dość daleko na płetwę ogonową. Wzdłuż całego ciała przebiega prosta linia boczna.

Kształt:

Ciało wrzecionowate, bocznie spłaszczone. Głowa stosunkowo mała, stożkowa, zakończona ostrym pyskiem z tak zwanym dolnym otworem gębowym.

Rozmiar:

Masa 2-10 kg, długość 50-130 cm. Szerokość ciała stanowi 20%, a odległość przedgrzbietowa ok. 44% długości ciała.

Barwa:

Grzbiet i wierzchnie części głowy są ciemne, brunatne lub prawie czarne z zielonkawym bądź szaroniebieskim zabarwieniem. Boki oraz brzuch – jasnosrebrzyste. Płetwy zbliżone do przezroczystych, z tym że płetwa grzbietowa i ogonowa są ciemnoszare, a pozostałe jaśniej zabarwione.

Konsystencja:

Charakteryzuje się stosunkowo tłustym mięsem i jędrną tkanką mięśniową. W dotyku jest śliska, pokryta śluzem.

Smak:

Delikatny, typowy dla ryby.

Tradycja:

Od kilku stuleci, niedaleko Stargardu, w wodach jeziora Miedwie występuje cenna ryba, zwana od nazwy jeziora – sieją miedwieńską. Ta forma gatunku silnie związana jest z okresem polodowcowym, przez co jej wymagania środowiskowe są wyraźnie ukierunkowane. Sieja miedwieńska, zwana niekiedy miedwiańską, wywodzi się z rodziny łososiowatych, podrodziny głąbielowatych. Wymaga wód głębokich, chłodnych, czystych oraz dobrze natlenionych. Te warunki stwarza polodowcowe jezioro Miedwie. Po raz pierwszy jako osobna forma ryba ta została opisana przez Blocha w 1779 r. Pierwsze zapiski historyczne dotyczące poławiania ryb, w tym także siei miedwieńskiej, pochodzą już z roku 1283 i wiążą się z działalnością rybacką cystersów, którzy w roku 1173 założyli w Kołbaczu klasztor. Jezioro Miedwie było akwenem wodnym „na tyle cennym, że kołbaccy cystersi w 1249 r. oddali w lenno gród Dąbie tylko po to, by książę szczeciński Barnim I udzielił im prawa połowu „dużymi i małymi” sieciami właśnie w jeziorze Miedwie. (…) Jednak nie tylko zasobność w ryby decydowała o tym, że rybostan Miedwia był oceniany jako wyjątkowy. Miedwie bowiem w swoich wodach ukrywa prawdziwy skarb. Tym skarbem była ryba – sieja miedwieńska” („Jezioro Miedwie i Nizina Pyrzycka”, red. naukowa prof. dr hab. Ryszard Krzysztof Borówka). Gospodarka rybacka i znaczenie ekonomiczne tego gatunku ryb, podobnie przedstawiały się także w następnych latach. Wielokrotnie w literaturze podkreślana jest bardzo jej wysoka wartość, zarówno odżywcza jak i monetarna: „Według danych historycznych największe sieje z tego zbiornika miały 130 cm długości oraz 10 kg wagi. Wyróżniały się do tego stopnia, że duże osobniki zaraz po złowieniu wysyłano bezpośrednio na dwory królewskie Paryża czy Wiednia. Historyczne zapiski datowane na 1691 r. mówią, że roczny przychód z połowu siei w Miedwiu wynosił 222 talary” („Jezioro Miedwie i Nizina Pyrzycka”, red. naukowa prof. dr hab. Ryszard Krzysztof Borówka). W latach 70-tych XX wieku, w wyniku znacznego zanieczyszczenia wód jeziora, drastycznie spadła populacja autochtonicznej formy siei. Dopiero w latach 90-tych zanotowano odbudowę jej populacji. Odbyła się ona najprawdopodobniej dzięki wcześniejszej poprawie jakości wód oraz sprzyjającemu, mroźnemu klimatowi w okresie zimowym. W celu ochrony formy autochtonicznej, w 2008 roku w Dzwonowie, została wybudowała wylęgarnia ryb, w której uzyskiwany jest materiał zarybieniowy oryginalnej, autochtonicznej siei. Z tej smacznej ryby, podobnie jak to miało już miejsce na przestrzeni wielu lat, wytwarza się gotowe do spożycia produkty, np. Złota sieja wędzona „Miedwianka” zdobywa uznanie licznych jej smakoszy, a w roku 2010 podczas konkursu „Nasze Kulinarne Dziedzictwo – Smaki Regionów” zdobyła I miejsce w kategorii „Produkty i przetwory pochodzenia zwierzęcego”. W następnym roku produkt ten otrzymał „Perłę 2011”.