Wygląd:

Kawałek mięsa od szynki wieprzowej.

Kształt:

Kształt nieforemnego walca, na przekroju nieregularny owal.

Rozmiar:

Bryła mięsa o wadze od 1,5 do 2 kg.

Barwa:

Na zewnątrz barwa jasnobeżowa, w środku jasnoróżowa.

Konsystencja:

Konsystencja stała, lekko miękka w dotyku.

Smak:

Smak charakterystyczny dla szynki peklowanej gotowanej, lekko słonawy, zapach mięsa gotowanego i przypraw.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Mięsa w tradycyjnej kuchni pomorskiej nie były podstawowym pożywieniem. Jadano je rzadko, najczęściej raz w tygodniu lub podczas wielkich świąt. Maria Iwaszkiewicz w książce „Z moim ojcem o jedzeniu” pisze: „Ojciec mój opowiada, że u nich w domu szynka gotowana – jak teraz u nas – to była szynka od święta (…). Białą szynkę podawało się do stołu na Wielkanoc jako drugą, pierwsza była gotowana”. Najpopularniejszym mięsem na Pomorzu była wieprzowina, która najlepiej poddawała się wszelakiej obróbce. Mieszkańcy wsi Łąg starali się wykorzystać każdy kawałek mięsa i dlatego przyrządzano je na wiele sposobów. Zawsze jednak starano się jak najwięcej zakonserwować poprzez solenie i wędzenie. Popularną metodą na Pomorzu było peklowanie. Mięso wieprzowe nacierano solą wymieszaną z przyprawami (ziele angielskie, liść laurowy oraz pieprz). Następnie szynkę kładziono w kamiennym garnku i przykrywano denkiem. Co dwa-trzy dni należało mięso obracać. Mięso powinno leżeć w solance około 2 tygodni. Po tym czasie mięso wyjmowano, myto i wkładano do wymoczenia w czystej wodzie na noc. Następnie gotowano, 1 godzinę na 1 kg mięsa, w wodzie z włoszczyzną, cebulą oraz liściem laurowym. Szynkę można było spożywać zarówno na ciepło jak i na zimno np. z chlebem. U Borowiaków popularne było dodawanie, do smaku, jałowca.