Wygląd:

Podłużne elipsowate kluski, po przekrojeniu jednolite.

Kształt:

Owalny kształt, w przekroju okrągły.

Rozmiar:

Długość 3-4 cm, średnica ok. 1 cm.

Barwa:

Jasne odcienie szarości.

Konsystencja:

Dość twarde, sprężyste.

Smak:

Smak gotowanych ziemniaków.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Ziemniaki od lat zajmowały ważne miejsce w żywieniu mieszkańców Podhala. Były jedną z niewielu upraw, z której otrzymywano plony na słabo urodzajnej ziemi. Mieszkańcy podhala ziemniaki przygotowywali na różne sposoby: gotowane i spożywane „tłuczone” lub „nietłuczone” z mlekiem, omastą, kwaśnicą, żurem lub wymieszane z gotowaną kapustą. Wykorzystywane były również do przygotowania znanych na terenie Podhala klusek tarcioków, zwanych także kluskami scykanymi lub buktami. Najczęściej sporządzano je w czasie wykopów, a na wiosnę w czasie wykrawania ziemniaków do sadzenia. Przygotowanie tarcioków rozpoczyna się od obrania ziemniaków i starcia na tarle, a następnie odcedza się ziemniaczaną masę od krochmalu. Do utartych ziemniaków dodawane są mąka, surowe jajko, sól oraz odciśnięty sok powstały podczas tarcia – wszystkie składniki są mieszane. Po uzyskaniu sprężystego ciasta, ręcznie formowane są nieduże, podłużne kluski, które wrzucane są do gotującej, osolonej wody. Po ugotowaniu tarcioki zazwyczaj polewane zostają dla smaku skwarkami ze słoniny. „Kluski trza zrobić z sercem i dobrze uwarzyć, a jak fajno gaździna je podo to tyz lepiej smakują” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami Podhala). Obecnie w jadłospisie każdej góralskiej karczmy tarcioki zajmują znamienite miejsce i cieszą się wielkim uznaniem gości.