Wygląd                           

Kiełbasa w jelicie naturalnym, z zewnątrz lekko pomarszczona, sucha. Na przekroju widoczne kawałki mięsa i drobne oczka tłuszczu

Kształt 

Pojedyncze laski o kształcie walca, na przekroju okrągłe i lekko owalne

Wielkość

Długość pojedynczej laski około 20-30 cm. Średnica około 28 mm

Barwa

Barwa osłonki naturalnej – brązowa z delikatnym brunatnym odcieniem. Barwa na przekroju – ciemnoróżowa do czerwonej, dopuszcza się występowanie szaro-zielonego tzw. „oczka”

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Konsystencja ścisła i jędrna. Kiełbasa łamie się z charakterystycznym trzaskiem w dotyku. Kiełbasa w dotyku jest lekko pomarszczona i sucha

Smak i zapach

Charakterystyczny dla wędzonej kiełbasy z wyraźnie wyczuwalnym smakiem czosnki i pieprzu

Tradycja

Wieś Wadowice Górne położona jest w północno-zachodniej części województwa podkarpackiego. Niegdyś mieszkańcy gminy trudnili się głównie w rzeźnictwie i masarstwie.  W większości gospodarstw dokonywano uboju świń. Świniobicie najczęściej odbywało się z samego rana. Przed rozbiorem tuszy, ustalano z gospodarzem, jakie wyroby będzie wytwarzał, aby pod tym kątem wykroić odpowiedni asortyment mięsa.

Kiełbasa wiejska z Wadowic to jeden ze sztandarowych wyrobów mięsnych regionu Wadowic Górnych. Do produkcji kiełbasy tradycyjnej, najczęściej wykorzystywano mięso z przedniej szynki czyli łopatki, mięso z karczku oraz bardziej tłuste kawałki z okolic boczków. Drobno pokrojone mięso, mieliło się w maszynce do mielenia, o różnej kalibracji oczek, od grubych do mięsa chudego, do drobnych oczek w przypadku tłustych kawałków. Doprawione mięso, odpowiednio dobraną proporcją przypraw soli, pieprzu, świeżego czosnku i odrobiny cukru, mieszało się w mieszałce, aż do uzyskania kleistej masy. Prawidłowo mieszany farsz, wydawał w trakcie tej czynności charakterystyczny dźwięk „szeleszczącego mlaskania”. Mięsnym farszem nadziewało się jelita. Niegdyś w tym celu wykorzystywano lejek zrobiony z uciętego rogu krowiego. Jelita wędziły się na drewnie z drzew owocowych, bukowych lub dębowych, w przydomowych wędzarniach. Kiełbasa wędziła się w rzadkim dymie o temperaturze 55ºC, przez 30 minut, następnie w dymie gęstym przez 60 minut, aż do uzyskania brązowej barwy. W końcowej fazie pieczenia, sprawdzano czy kiełbasa wydaje charakterystyczny „świst”. Jeśli tak oznaczało to, że wiejska z Wadowic upiekła się. Kiełbasa po wystudzeniu do temperatury około 18ºC, posiadała widoczne na przekroju, charakterystyczne oczko. Po uwędzeniu, kiełbasę obsuszano na słońcu lub nad kominem, a w celu wydłużenia jej przydatności do spożycia, wkładano do glinianego naczynia i zalewano smalcem.